Daalder: Huizen - Woudenberg 6-0

De kop gaat eraf!

Vandaag dan eindelijk de opening van de competitie. ‘Angstgegner’ Woudenberg komt hier het spits afbijten. Op voorhand niet echt een ‘lekkere’ tegenstander om tegen te beginnen. Alle ploegen zijn zo’n openingswedstrijd nog vol motivatie om iets van het seizoen te gaan maken en gaan er voor de volle honderd procent in. Voorgaande ontmoetingen met de Woudenbergers leerden dat het een stugge ploeg is, een eenheid die zich de kaas niet van het brood laat eten. Gedisciplineerd, compact, wilskrachtig en fysiek. Wil Huizen echter de recentelijk nog in de Gooi & Eemlander uitgesproken ambities waar kunnen maken, dan zal het toch ook met dit type tegenstanders af moeten kunnen rekenen. Een aardige graadmeter dus hoe we er tegen lastige tegenstanders uit zouden kunnen komen te zien.
Huizen is nog immer niet op volle oorlogssterkte. Boterenbrood, Zinga en De Oude zijn geblesseerd en nog niet inzetbaar. Kogeldans zit inmiddels weer op de bank, maar gaat dus net als Dubbeldam nog niet in de basis beginnen. Verder zien we een brede bank met Delano Paskald, Dennis Lamme, Robin Creebsburg en reserve doelman Mitchell van Schaik.
Arbiter Ron Collé begint de wedstrijd - die tevens in het teken staat van de week van de arbitrage - met een minuut stilte voor de leden die ons tijdens de CORONA-stop ontvallen zijn en als de pupillen van de week hun poging hebben gedaan doelman Rick Moors te verschalken, gaan we dan na bijna een jaar van competitieloosheid eindelijk weer van start…

Duimbreed

Zoals ik al in de inleiding stelde gaan beide ploegen vol voor hun ambities er iets van te maken dit seizoen. Men geeft elkaar geen duimbreed toe en er valt die eerste vijf minuten weinig anders te melden dan dat de ploegen elkaar redelijk in evenwicht houden: Huizen zet ‘hoog’ druk, waar Woudenberg trainer Jeroen Peters er voor kiest de Huizer aanvalsgolven pas op eigen helft het hoofd te bieden.
En dan is het ineens toch raak voor Huizen: een handsbal halverwege de helft van onze gasten wordt door Collé bestraft met een vrije trap. De lepe Sebastian van Kammen zet zich achter de bal en met een prachtige en gevoelvolle krul belandt de bal op het hoofd van Theo Visser die met een kordate knik Rick Moors kansloos laat. Elf minuten gespeeld en de eerste ligt er al in!
Natuurlijk is dit een baken dat Woudenberg wil gaan verzetten en Joey Kooij en Mark Radstaake beramen snode plannen om ook Jaime Hensen te laten vissen. Onze defensie in de persoon van Joshua Lo-Asioe is echter op zijn post en nog ver voor Hensen er de handschoenen aan vuil hoeft te maken is het gevaar al weer bezworen.

Afstand

Een minuut later is het opnieuw Van Kammen die een puntgave voorzet loslaat. De bal belandt bij de uitstekend op dreef zijnde Hidde van der Veldt die doorkopt op Joshua Lo-Asioe, die met een kordate knik Moors ten tweeden male laat vissen: 2-0. En met net een goed kwartier op de klok lijkt Huizen nu toch al stevig afstand te nemen van een onherkenbaar Woudenberg.
Woudenberg wankelt en er vloeit iets krampachtigs in het spel van onze gasten. Doelman Moors weet eigenlijk geen bal binnen de lijnen te houden en de onvermoeibaar storende Frank ‘de terriër’ Van den Bosch pikt zo ongeveer de eerste uittrap die Moors wél binnen de lijnen hield op voordat Joey Kooij er mee bereikt kon worden. Slim zet hij een fraaie combinatie op die eindigt bij Van der Veldt, die echter een schot produceert dat Moors met enige opluchting en vrij simpel de baas kon worden.
Het zou echter uitstel van executie blijken, want twee minuten later jaagt Van den Bosch opnieuw scherp af, verovert de bal en weer zet hij Hidde van der Veldt aan het werk. Met een fraaie lichaamsschijnbeweging stuurt Van der Veldt zijn laatste bewaker het bos in en kiest koeltjes zijn hoek uit: 3-0 en wederom geen kans voor die arme Rick Moors die op dit moment ongetwijfeld een drastische carrièreswitch in gedachten gehad zal hebben.

Werken

Huizen lijkt onvermoeibaar. Niet vreemd natuurlijk als het je zo voor de wind gaat. Twintig minuten gespeeld, 3-0 voor, maar toch verslapt Huizen niet. Symbolisch is daarvoor de sprint die diezelfde Van der Veldt maakte om een letterlijk slippertje van de uitglijdende Tristen Kroeze te corrigeren. Eén voor allen, allen voor één!
We schrijven al de tweeëntwintigste minuut als we voor het eerst de luidkeels coachende Jaime Hensen aan het werk zien: een zwakke inzet van Radstaake wordt simpel door onze doelman bij de tweede paal weggevangen.
Alles lijkt te lukken voor Huizen, ook de acties die even verkeerd dreigen te gaan. Op het middenveld dreigt er balverlies voor Joshua Lo-Asioe, maar met een heerlijk ‘Zidaantje’ (voet op de bal en ‘n draai er omheen) weet Joshua de bal toch in Huizer bezit te houden. Even later gaat Joshua net buiten de Woudenberger zestien onreglementair neer na een tackle van Aron de Vries. Van Kammen jaagt de bal in de muur en pegelt de rebound recht op doelman Moors. Weer een matige uittrap van de doelman en deze keer is het Visser die de poging blokt. Het blijft vooralsnog zonder gevolgen voor die weinig te benijden doelman.

Druk

Huizen houdt de druk er op. Onafgebroken rollen de aanvallen als golven over ‘n vlak strand richting Moors. Visser lijkt onvermoeibaar en duikt de hoek in. De voorzet is hard en strak. Bij de tweede paal doet Frank van den Bosch een dappere koppoging, maar daarvoor komt hij toch echt een kopje tekort en doelman Moors weet de bal door te dirigeren naar de andere kant van het veld.
Weer Visser die als een warm mes door de boter van de Woudenberger defensie snijdt. Helaas heeft arbiter Collé net iets te laat in de gaten dat Visser in balbezit bleef en er dus van voordeel sprake was. De vrije trap van Anouar Aktaou kan dan met moeite weggebokst worden door doelman Moors en zien we ons goal nummer vier voorlopig even door de neus geboord.
Deed Woudenberg dan helemaal niets terug? Jawel: Hensen moet attent zijn goal uit om de bal voor de aanstormende Jarie van Egdom weg te rammen. Het zijn speldenprikken waarin het geloof in een resultaat inmiddels al lang niet meer doorschemerde bij de Woudenbergers.
Woudenberger Joey Kooij staat dan aan het begin van een fraaie combinatie van achteruit. De bal gaat naar Alec Stalman die op zijn beurt Aron de Vries in het spel betrekt. Het ziet er netjes uit, maar als de bal dan de voorwaartsen van Woudenberg bereikt, dan weten die er weer geen raad mee.
Huizen speelt echter dat het een lieve lust is en de vloeiende combinaties rijgen zich aaneen. Lopende mensen, fraai positiespel, vroeg en hoog afjagen, het is een genot om naar te kijken – als je een groen-geel brilletje op hebt, tenminste… Een van die prachtige combinaties zet Van den Bosch van dichtbij vrij voor doelman Moors. De afstand is te klein en ondanks een verwoede poging de doelman te verschalken weet Moors zich voor de inzet te storten.
Hilariteit als Moors even later uitgespeeld wordt en Stalman de bal zo in de voeten van Van den Bosch speelt. Het doel ligt even open, maar Van den Bosch schrikt van zoveel gastvrijheid en wacht net even te lang waardoor hij Stalman de kans geeft zijn fout te herstellen en de inzet van Van den Bosch op de doellijn te blokkeren.

Rust

Nadat een schitterende combinatie tussen Kroeze en Van Kammen een kort genomen corner had opgeleverd die echter zonder gevolgen bleef, gaan we dus met een comfortabele 3-0 stand de rust in. Wanneer mochten we deze luxe smaken? Wanneer was de laatste keer dat we zonder zorgen de kleedkamers konden opzoeken met drie goals voorsprong? Ik kan het me niet herinneren, eerlijk gezegd.
Het lijkt erop dat de Coronastop Woudenberg bepaald geen goed heeft gedaan, want van het stugge Woudenberg van weleer is weinig meer over. Of is Huizen zo goed? De waarheid zal ongetwijfeld ergens in het midden liggen, want Huizen speelde inderdaad gedreven, fel en soepeltjes. Lopende mensen die continue in beweging waren waardoor de afspeelmogelijkheden zich rijkelijk konden aandienen, het was een waar genot om naar te kijken!
Trainer Jeroen Peters kan onmogelijk tevreden zijn met hetgeen zijn ploeg vandaag op de mat legt en ik zie dan ook twee Woudenbergers met een serieuze warming-up bezig.

Makkelijk

Huizen komt ongewijzigd uit de kleedkamers. Woudenberg heeft daar echter Mark Radstaake en Bas Golstein achter gelaten en brengt nu Joost de Vries en Roefat Tsjekutsjov binnen de lijnen.
Heel even lijkt het alsof Huizen wat nonchalant dreigt te gaan voetballen, maar dat duurt nog geen drie minuten, want dan troeft de onvermoeibare Theo Visser Rick Staal af als deze uit wil verdedigen. Als een aal glipt Visser het strafschopgebied binnen en met een bekeken pegel laat hij die arme Moors voor de vierde keer de gang naar het net maken.
Ik zit deze vierde goal nog te beschrijven als ik door tumult op de tribune opkijk en onze mannen alweer juichend naar de middenstip zie rennen. Van de omstanders moet ik vernemen dat Lo-Asioe de bal lichtjes doortikte naar Visser die Laurens Kooij vervolgens in staat stelde de bal simpel achter Moors te tikken. 5-0 en een ongekende luxe, zeker voor een openingswedstrijd!
Dan vindt Joost de Vries het welletjes en trekt hardhandig aan de noodrem als Laurens Kooij er kort daarop weer vandoor wil gaan. Het levert hem een terechte gele prent op, maar voor het eerst liet Woudenberg iets van verbetenheid, van vechtlust zien…

Wissels

Dan brengt ook Arnold Klein wat verse krachten in het veld. Laurens Kooij en Tristen Kroeze worden afgelost door Dennis Lamme en Delano Paskald. En de Huizer trein dendert verder: Visser glijdt uit, komt overeind, passeert tussen neus en lippen even zijn directe tegenstander en lost een schot waarbij Moors als aan de grond genageld het nakijken op heeft. Tot zijn opluchting ziet de Woudenberger doelman de bal rakelings voorlangs schuiven. Van dichtbij jaagt Lo-Asioe de bal hoog over als Van den Bosch de bal goed bij de eerste paal brengt. Huizen lijkt ontketend! Je gelooft niet dat deze ploeg in de voorbereiding maar zo moeizaam wist te scoren. Het is echt een feestje op de tribune.
Woudenberg coach Peters brengt dan ook Nick de Greef voor Tim Banning, maar ik kan me niet voorstellen dat de geplaagde coach nog de illusie had dit tij nog te kunnen keren, het is meer het uit het lijden verlossen van een aantal spelers…
Zittend op de grond weet Aktaou – weer ‘safe as the bank of England’ – de bal nog bij Dennis Lamme te brengen die aan een indrukwekkende rush begint die hem van strafschopgebied naar strafschopgebied leidt. Helaas is de pijp bij Hidde van der Veldt inmiddels wat leeggeraakt en onze uitblinkende vleugelspits ziet geen kans een passend vervolg aan deze schitterende soloactie te breien.
Broeder Lamme staat kort daarop symbool voor de wilskracht en de gedrevenheid van onze mannen: met een fraaie duikkopbal bezweert Jeroen een dreigende doorbraak en amper heeft hij de grond geraakt of hij is al weer op weg om zijn positie weer in te nemen tussen de Woudenberger aanvallers.
Een vrije trap voor Woudenberg als Rick Staal op de hakken wordt gelopen. Het ziet er even dreigend uit als de bal goed naar de hoek gestuurd wordt door Joey Kooij. Maar Hensen is to the rescue! Keurig bokst hij de bal corner. De inzet die daaruit volgt van Joost de Vries gaat maar rakelings over. Dichter was Woudenberg eigenlijk nog niet bij een treffer geweest.

Slotfase

We zitten bijna in de zeventigste minuut als Visser opnieuw genadeloos toeslaat. Van der Veldt bedient hem op maat en met een geweldige lob boogt hij de bal over de volstrekt kansloze Moors naar de 6-0. Het is de bekroning van een perfecte wedstrijd van onze spelmaker.
Toch nog even Hensen in de problemen als Visser dan toch ook maar gewoon ‘mens’ blijkt, een slecht moment heeft en de bal zomaar een leeg middenveld in stuurt. De bal wordt opgepikt en de inzet wordt achterin half geraakt. De bal spat loodrecht omhoog. Hensen komt zijn goal uit en wil vangen, maar zo’n steil naar beneden vallende bal is lastig en als hij dan even gehinderd wordt, moet hij lossen. Maar ook nu weet Huizen met vereende krachten het gevaar te bezweren.
Woudenberger Daan Banning heeft dan nog een heerlijke actie voor het publiek in petto. Van achteruit speelt hij zich fraai vrij en lanceert Aron de Vries. Diens inzet verraadde alle wanhoop en desolatie die er inmiddels over de Woudenbergers was nedergedaald: de bal kwam niet eens ergens in de buurt van de goal van Hensen – hoog over en ver naast. Mistroostig zakte de kin op de borst van de gedesillusioneerde De Vries om even later de ogen als om genade smekend ten hemel te richten.
Frank van den Bosch doet dan nog heel even van zich spreken als hij een minuut voor tijd die arme Moors de kans geeft zich alsnog te onderscheiden. Met een verwoestende knal jaagt hij een voorzet  van een meter of twintig op de goal en ziet hoe Moors nog een schitterende redding voor ons in petto heeft. Meteen schiet hem de kramp in de benen en als Van den Bosch dan weer op de been is geholpen begint hij doodleuk weer aan een felle sprint om weer af te gaan jagen… Gelukkig neemt Arnold Klein hem tegen zichzelf in bescherming en wisselt hem voor Sergae Kogeldans die zo zijn eerste twee minuten van dit seizoen mag maken.
Zes – nul, en daar was niets geflatteerds aan. Wat een heerlijk begin van de competitie!

Arnold Klein

“Dit hadden we vanochtend niet verwacht toen we opstonden…” leg ik Arnold Klein voor als hij zich van het feestgedruis in de kleedkamer losmaakt.
“Nee, haha! Geen zes-nul, inderdaad!”
“Maar ook het gemak waarmee het ging…”
“Nou ja, ik wéét waar deze ploeg toe in staat is op de trainingen, maar je moet het wel nog vertalen in de wedstrijd, in het veld. Vorige week hebben we ook laten zien dat we een helft lang flinke druk konden uitoefenen. Dat hadden we voor vandaag ook afgesproken dat we de eerste dertig minuten gewoon ‘volle bak’ zouden gaan spelen en daarin al het verschil te maken. Dat ging vandaag van een leien dakje. Ik weet dat we dat kunnen, maar ik weet ook dat we dat ook wel eens niet zullen kunnen. Dat is een beetje het grillige van deze ploeg.
Dat alles lukte is een beetje een wetmatigheid binnen het voetbal: als je zo lekker in de wedstrijd zit en het plaatje dat we vooraf besproken hebben pakt in de praktijk ook daadwerkelijk zo uit, dan voel je je ook sterk als ploeg zijnde. En al helemaal als je dan al meteen geruggesteund wordt door die één en twee – nul. Dan gaat natuurlijk álles lopen…
Dat het geen lastige middag werd, dat heeft gewoon te maken met het scoreverloop, de bereidheid en de strijd die ze allemaal hebben gebracht vanmiddag.
We hebben wekenlang getraind op bepaalde facetten. Daar hebben we mee geoefend tegen tegenstanders die beter zijn dan wij, die in de hoofdklasse spelen. De laatste drie weken hebben we het moeten doen tegen ploegen die een afdeling lager spelen, en dat geeft gewoon weer een ander stukje voetbal. Maar daarmee kregen we wel een ‘volledige’ voorbereiding, met een mix van hogere en lagere tegenstanders en verschillende systemen. Dan moet je maar hopen dat dat er in de eerste competitiewedstrijd uitkomt en dat is dan heel gaaf als dat ook inderdaad gebeurt.”
“Je gaf in de Gooi & Eemlander aan dat we niet weg moeten duiken voor onze ambities als club om naar de hoofdklasse te gaan. Is dit daar een voorproefje van?”
“Ik heb gesteld dat we er naar streven bij de eerste vijf te eindigen. Je moet maar afwachten hoe reëel dat straks blijkt. Nu denk je dat het reëel is, maar volgende week zul je dit wéér moeten brengen. Dat moet dan gebeuren met minder budget, maar wel met een ongelofelijk gretige groep. Die gretigheid moeten we dan ook allemaal binnenboord zien te houden.
Man-Of-The-Match? Sergae Kogeldans, uiteraard…” grapt Klein tenslotte over de man die slechts twee minuten zijn opwachting mocht maken. Toch zit er wel een kern van waarheid in: Sergae komt van een lastige blessure terug en dus is zijn overwinning weer in het veld te kunnen staan wellicht ook die nominatie wel waard…

Theo Visser

“Ik denk dat we dat wel hebben afgedwongen, denk ik,” verklaart Visser na afloop als we gezamenlijk constateren dat er van de moeilijke wedstrijd die we vreesden in de praktijk niet zo heel veel gebleken was. “We wisten dat ze verdedigende stellingen in zouden nemen, maar ik denk dat we vanaf de eerste minuten meteen dominant waren. We hadden ons voorgenomen om in de eerste dertig minuten al goals te gaan maken en ons zo een goede uitgangspositie te verschaffen voor de rest van de wedstrijd. Want dat was in de voorbereiding wel een dingetje dat we wat laat de goals maakten.
We hebben goed druk gezet en daardoor Woudenberg eigenlijk nooit in hun spel laten komen.
ik denk dat ik die derde goal de mooiste vind: die lob. Een lekker ‘luie’ boogbal. Een heerlijke afstraffing gewoon.
D’r lukte inderdaad veel. Dat is denk ik ook het vertrouwen dat ik momenteel in mezelf heb, maar zeker ook het teamgevoel dat we er met z’n allen vol voor gaan. Dan haal je gewoon het beste in elkaar naar boven.
Nee, ik had dit niet echt van tevoren bedacht. Bij Loosdrecht was het een hattrick en toen werd me gevraagd hoeveel hattricks ga je er maken dit seizoen, want dat gebeurt niet zo vaak, maar nu gebeurt het toch weer vandaag.”
“Gezien de kracht van de tegenstander is het niet raadzaam hier veel conclusies aan te verbinden,” merkt de verslaggever van de Gooi & Eemlander terecht op.
“Nee, zeker niet. Wat we vandaag gewoon goed hebben gedaan is god druk zetten en hen geen moment in de wedstrijd proberen te laten komen, dat ze gewoon eigenlijk doodmoe worden van ons spel en ik denk dat dat vooral goed gelukt is vandaag. We waren door de waarschuwingen voor een stugge tegenstander goed gemotiveerd allemaal en we hebben er dus zo zes kunnen maken door een goed collectief.

Hidde van der Veldt

“Ik denk dat je vandaag toch echt wel een van de kandidaten voor de titel ‘Man-Of-The-Match’ bent,” constateer ik als Hidde zittend op de trap zich van wat bandages aan het ontdoen is en één van de temgenoten hem jolig deze eretitel toewerpt.
“Ik denk dat vandaag iedereen wel zijn best heeft gedaan,” weert hij me wat al te bescheiden af. “Iedereen had vandaag wel Man-Of-The-Match kunnen zijn. Ik denk dat we het vandaag echt als ‘team’ hebben gedaan.”
“Ik vond je vandaag toch echt wel opvallend sterk spelen. Je speelde je directe tegenstanders helemaal dronken…”
“Haha! Ja, maar daar sta ik voor! Daarvoor stelt de trainer me op. Hij had vandaag ook voorspeld dat ik een goal en een assist zou gaan maken.
We hadden afgesproken dat we van meet af aan vol druk zouden gaan zetten. Daarbij hadden we het geluk dat we gelijk wisten te scoren. Dat was in de voorbereiding wel een probleem dat we maar moeizaam scoorden. Nu scoorden we meteen in de eerste minuten en konden we vrijuit gaan voetballen en loop je uiteindelijk uit naar een hele fraaie score.
Nee, ik was niet extra gespannen voor deze wedstrijd. Ik had wel veel zin om weer voor ‘het eggie’ te spelen…”
Dan moet Hidde naar binnen voor de gezamenlijke afsluiting in de kleedkamer en stort ook hij zich in het feestgedruis.

Frank van den Bosch

“Ik had het vandaag moeilijk, begrijp jij waarom?” begin ik mijn interview met onze kleine terriër.
“Jazeker, ik ook. Alles ging gewoon nét niet…” antwoordt hij tot mijn verbijstering. Heb ik wel dezelfde wedstrijd gezien als waar hij nu over begint?
“Ach, man!” foeter ik. “Heet jouw vader soms Gepetto?”
“Haha! Nou ja, mijn kansen, dan he!” krabbelt hij terug. “Het ging natuurlijk als team heel erg goed en pakte ik het ook beter op…”
“Hou nou toch op! Je bent veel te bescheiden, man!” voeg ik de van oor tot oor glunderende Van den Bosch toe. “Je was vanaf de eerste tot de laatste minuut een van de uitblinkers!”
“Grinnik… Dank u wel…” Hij zegt dus nog ‘U’ tegen me…
“Wat ik moeilijk vond, is dat ik verschillende uitblinkers zag en niet wist wie ik zou gaan vragen voor een interview! Je gaat me toch niet vertellen dat je zelf vond dat je een moeizame wedstrijd gespeeld hebt!”
“Haha, nee, zeker niet, maar ik ben wel altijd heel kritisch op mezelf. Ik vind wel dat ik een goede wedstrijd heb gespeeld en het ging inderdaad steeds beter. Het team draaide zo lekker, we scoorden zo makkelijk, dat was gewoon heerlijk om daar bij te zijn.
Van tevoren had ik een moeizame wedstrijd verwacht. Maar iedereen had er zoveel zin in dat we vanaf de eerste minuten vol gas konden gaan.
Bij die laatste bal dat ik kramp kreeg was het inderdaad wel bijna ‘op’ bij me. Ik zag dat Sebastian van Kammen die bal naar me toe ging spelen en ik dacht: ’O Sh*t! Nou moét ik wel schieten. Toen haalde ik vol uit en toen schoot die kramp er even stevig in.”
“Dan kom je overeind na die kramp en zet je weer vol aan voor een sprint om af te jagen. Dan denk ik: jochie: je staat 6-0 voor! Doe toch voorzichtig! Straks scheur je wat en zijn we je weken kwijt!”
“Tja, dat is denk ik de jeugdigheid die ik nog heb, ik wil altijd gretig zijn, elk duel willen winnen. Dat doseren vind ik nog wel wat moeilijk soms. Maar ik heb oudere teamgenoten die me daarmee kunnen helpen.”
“Je probeerde in de eerste helft een paar keer je man te passeren op de vleugel. Die is twee keer zo lang en drie keer zo zwaar. Kansloze missies…”
“Haha, ja, ik probeerde het een of twee keer en toen dat fout ging bedacht ik me dat ik dat beter anders aan kon pakken. Ik moet het hebben van mijn voetbal in de kleine ruimte en er dan uit voetballen. Ik denk dat dat ook het verschil is tussen eersteklassers en tweedeklassers. Die pakken me slimmer op en doorzien mijn bewegingen sneller. Maar ook dáár ga ik natuurlijk vol op trainen!”
Wat een heerlijke onbevangen knul, veel te bescheiden, maar wat heb ik van dat mannetje genoten vanmiddag.

Apenstaartjes kijk op de zaak

De opmerkingen waren weer niet van de lucht: of ik ‘er wel een leuk stukkie van wilde maken’, of men extra vroeg op moest staan om alles te kunnen lezen. Niets dan blije gezichten vandaag na afloop. Natuurlijk heb ik genoten vanmiddag, het was een feestje! Niet alleen was de uitslag er een van onvermoede hoogte, maar ook het spel was bij tijd en wijle oogstrelend. Ik noemde Theo Visser al, die niet alleen drie keer het net wist te vinden, maar ook voetballend een uitermate belangrijke rol binnen het team vervulde, Frankie van den Bosch, een genot om naar te kijken: als een voetzoeker spatte hij over het veld en gunde zijn tegenstanders geen rustig moment. Half Woudenberg moet vanavond aan de Xanax, schrikt gillend en zwetend overeind, dromend van die kleine pitbull. Hidde van der Veldt: ongrijpbaar in die eerste helft, scorend, passes gevend. Maar ook Anouar Aktaou: ongenaakbaar achterin, Jeroen Lamme, ‘n rots in de branding, Remco Helms, de stille kracht, maar altijd de goede kleur kiezend, zonder gekke dingen te doen, zó ongelofelijk nuttig spelend. Maar ook een Tristen Kroeze die verdediger en aanvaller tegelijk lijkt. Een exponent van het moderne voetbal met opkomende backs. Eigenlijk kan ik ze allemaal wel noemen - tot de invallers aan toe.
Eén zwaluw maakt nog geen zomer en ik ben het met de verslaggever van de Gooi &  Eemlander eens dat dit beeld ook wel wat wordt versterkt door de zwakte van dit Woudenberg. Ik had graag de trainer van de Woudenbergers nog even aangehoord in de bestuurskamer, maar ergens liep die organisatie nog niet van het leien dakje. Dus geen commentaar van de verliezende trainer met een verklaring voor deze stevige nederlaag.
Volgende week gaan we naar De Bilt. Je durft het na vandaag eigenlijk haast niet meer te zeggen, maar wéér een stroeve tegenstander, wéér een stugge ploeg waar we het in het verleden knap lastig mee hebben gehad. Het speelde bij het altijd lastige Breukelen met 2-2 gelijk en zag Menno Vink met direct rood van het veld gezonden worden. Een ploeg dus – denk ik maar zo – die het mes makkelijk tussen de tanden neemt. Het zal echt niet iedere week van hetzelfde leien dakje gaan als tegen Woudenberg, maar die eerste klap die de daalder waard schijnt te zijn, die hebben we al uitgedeeld. Volgende week zijn wij dus de te kloppen ploeg en dat is dan weer een status waar je niet om te benijden valt. Maar het staat wel leuk: ‘koploper’ Huizen… Eens kijken of we dat volgend week nog steeds kunnen zeggen. Aan het zelfvertrouwen zal het in ieder geval niet liggen!
Het was weer fijn langs de lijn!

Op- en aanmerkingen, aanvullingen en correcties, als altijd weer van harte welkom via
ron apenstaartje rtpsoftware punt nl