Ongeslagen: Huizen – Montfoort 2-1

Montfoort altijd lastig

’t Schijnt dat voetballers er weinig meer van merken als ze eenmaal hun shirt om de schouders hebben getrokken, maar met dit weer trek ik het liefst het dekbedje nog even op tot aan de oorlellen en draai ik me nog lekker een paar keer om. Dat zit er helaas dus niet in, want Montfoort staat vanmiddag op de stoep van de Wolfskamer. En dat is op zich óók al geen reden om de grote blote voeten enthousiast op het koude laminaat te planten: ik kan me namelijk maar weinig wedstrijden tegen de Montfoorters voor de geest halen waar ik met veel plezier op terugkijk. Of het moet de 1-6 tegen de ploeg waar destijds onze latere legendarische doelman Johan Verkerk nog deel van uitmaakte.
Montfoort: altijd lastig, uit of thuis… Huizen is net als de Montfoorters nog ongeslagen en behoudens een gelijkspel waar de Montfoorters patent op lijken te hebben met vier gelijke spelen uit vijf ontmoetingen, zal één van de twee die status gaan verliezen. En om met een bekende filmstrofe te spreken: ‘There can only be one!’ (Highlander) en dus zal Huizen weer alle krachten aan moeten spreken om vandaag die ene te kunnen zijn.
Nu is iedere tegenstander in deze afdeling er een waar onderschatting op voorhand misplaatst is, maar Montfoort… Ik heb er nooit een gerust gevoel bij…
Het ‘THUIS’ blaadje dat we bij de toegang verstrekken vermeldt een ‘uitgeklede’ selectie van onze gasten en tevergeefs zoek ik naar de naam van Denny van Loen die hier ooit is neergestreken. De Denny van Loen wiens grote teen ons destijds de derde divisie in tikte. Als de mannen van Montfoort zich naast m’n tafeltje in de kantine verzamelen wordt me verzekerd dat Van Loen er wel degelijk bij is. Net als Nicolaï Verbiest, de karaktervoetballer die ooit ook het edele geel-groen om de schouders had.
De Huizer opstelling biedt weinig verrassingen. Hensen als sluitpost, Kroeze, Jeroen Lamme, Aktaou en Kogeldans achterop, een middenrif van naar ik vermoed Van Kammen, Van den Bosch en Lo-Asioe en voorin uiteraard topschutter Visser geassisteerd door Dubbeldam en Van der Veldt.
Dat betekent bankplekken voor Van Nuenen, Paskald, Dennis Lamme, Helms, Boterenbrood, Vos en De Oude. Een bank waar je als trainer mee vooruit kunt.
Het weer heeft denk ik toch ook wel zijn weerslag op de publieke belangstelling want om me heen zie ik een zee van lege stoeltjes en onder het afdakje van de kantine dromt een beperkt groepje wat triestig bijeen. Met weemoed denk ik aan het toch niet al te verre verleden terug toen die tribune ‘vol’ zat en de drommen het terras voor de kantine vulden tijdens wedstrijden tegen Quick Boys, IJsselmeervogels en Spakenburg… Zouden die gouden tijden ooit weer herleven op de Wolfskamer?
Als onze pupilletjes van de week ieder hun goaltje hebben mogen maken achter doelman Robin Vianen valt me op dat Frank van den Bosch zich aan de zijlijn posteert als rechtsbuiten. Jammer: dat is toch een plek waar ik onze kleine pitbull toch altijd wat minder uit de verf zie komen dan op het middenveld waar ik hem in mijn fantasieopstelling geplaatst had.

(foto's: Henk Heijnen Fotografie)

Naar voren

De rolverdeling voor vanmiddag wordt al vlug duidelijk: Montfoort haalt de schepjes tevoorschijn en de schuttersputjes worden rond de eigen zestien gegraven. Huizen moet zich daar maar een weg doorheen zien te knokken. En met verdedigers als Don Mimpen en Mike van Oostrom, geassisteerd door bijtertje Verbiest zal dat bet een taaie klus worden.
De eerste corner wordt geforceerd door Hidde van der Veldt die als eerste door de Montfoorter defensie trachtte te breken. De bal levert helaas nog niets op, want een snelle treffer zou die Montfoorters wellicht uit die schuttersputjes kunnen lokken.
Huizen combineert richting doelman Vianen en na zeven minuten moet voor het eerst de noodrem erop voor de Montfoorters. Joshua Lo-Asioe gaat even buiten de zestien neer en Sebastian van Kammen werpt zich op als de man aan de trekker. Het is een positie waar Sebas doorgaans wel raad mee weet. Nu is het vizier echter nog niet helemaal getrimd en de bal verdwijnt een klein metertje over de goal van Vianen.
Twee minuten later haalt Theo Visser uit voor een doelpoging. Het schot wordt met gevaar voor lijf en leden gekraakt door Van Oostrum. De corner levert dan opnieuw weinig problemen voor de Montfoorter defensie op.
De counters van Montfoort waren echter ook niet van gevaar ontbloot: Sergae Kogeldans – die dus weer in de basis kon starten – moet een corner toestaan. De bal zwaait gevaarlijk voor en bij de tweede paal glijdt Teun Ros maar rakelings langs de bal. Je moet er toch niet aan denken dat Montfoort op voorsprong gaat komen, dan graven ze zich helemáál in en is er geen doorkomen meer aan…

En dan toch…

En die angst wordt dan in de dertiende minuut alsnog bewaarheid: een bal komt voor, wordt ingeschoten. Hensen kan wel keren maar niet klemmen en de bal stuit het strafschopgebied weer in. Daar lijkt het ergste gevaar geweken, maar Huizen knoeit met wegwerken en de bal valt voor de voeten van Nicolaï Verbiest die tussen twee verdedigers en onder Hensen door de bal alsnog binnen pegelt en zo zijn oude club akelig pijn doet: 0-1!
Wat nu?
Erg veel kansen hebben we niet uit onze dreiging tot nu toe kunnen peuren. Vianen zal de zweetdruppels nog niet op het voorhoofd hebben gehad. En nu zal het slot wel helemaal bij die Montfoorters op de deur gaan. De enige troost die we hebben is dat we nog zeker vijf kwartier hebben om op die Montfoorter deur te beuken.
En Huizen begint dus met beuken…
Twee minuten later is het Hidde van der Veldt die zijn stempel weer op een aanval drukt en het doel van Vianen onder vuur neemt. Ook Vianen kan niet klemmen en bokst de bal weg. Daarmee loopt de aanval door en Dubbeldam zet de bal opnieuw voor en dan is het Don Mimpen die de harde inzet ongelukkig met de hand beroert: strafschop!
Inmiddels ben ik het zicht op de regels voor kaarten bij overtredingen wel kwijt. Arbiter Jerry Molenaar doet echter wat mijn voetbalhart me al ingaf en houdt de kaart gewoon op zak en kent alleen de penalty toe.
En strafschoppen daar hebben we een aantal specialisten voor, leerde ons de strafschoppenserie in de beker tegen De Bilt. Maar vooralsnog krijgt ons goudhaantje de voorkeur en opnieuw legt Theo Visser de bal onberispelijk achter Vianen en tot onze grote opluchting staat dus binnen drie minuten de gelijkmaker alweer op het scorebord: 1-1.

Erop en erover?

Nu de ban gebroken is, schept het spel van Huizen verwachtingen dat het nu wel door zal gaan drukken. Maar het is Jaime Hensen die met een goede redding eerst een vrije kopkans van Denny van Loen onschadelijk moet maken.
Met een wat wilde uithaal maakt Frank van den Bosch een einde aan een goed opgezette aanval van Huizen als een voorzet van Hidde van der Veldt doorgespeeld wordt door Tristen Kroeze en onze nijvere gelegenheids vleugelspits in goede schietpositie brengt. Da’s nog een beetje een manco van onze publiekslieveling: de rust voor de goal en het scoren. In zijn ijver en enthousiasme wordt de precisie in de afronding nog wel eens het kind van de rekening. Rustig afdrukken, niks forceren, het kost Frank nog wel eens wat moeite…
Waar Frank uiteraard niets aan kon doen was de misser kort daarop: een onmogelijke bal bij de tweede paal, waar Frank met een dappere duikkopbal nog wat van trachtte te maken. De bal ging ruim naast, maar dat kon ook haast niet anders. Zelfs Bep Bakhuys had hier niks beters meer van kunnen maken.
Montfoort vouwt bij balverlies onmiddellijk terug op eigen helft en trekt zich schielings terug rond de eigen zestien. En dat maakt het doorkomen voor de Huizer spitsen een lastige klus. Daarbij moet Huizen verdomde goed op blijven letten niet in dat nadrukkelijk opengeklapte mes van de Montfoorters te lopen. Jaime Hensen let inderdaad goed op en komt goed uit als Emrie Bakker op avontuur wordt gestuurd. Huizen neemt de aanval over en dan meent grensrechter Dumont buitenspel waar te nemen als Joshua Lo-Asioe gretig op Vianen af wil stevenen. Nou ben ik een manus-van-alles op voetbalgebied, maar waar ik dus totaal ongeschikt voor ben is grensrechteren en fluiten. Ik durf nu echter toch met enige stelligheid te beweren dat Joshua onterecht werd terug gevlagd en bij lange na niet buitenspel stond. Ik geef de arbitrage gaarne het voordeel van twijfel, maar de twijfel was hier wel héél sterk…
Opnieuw even ‘all hands on deck’ als de mee opgekomen Don Mimpen in vrije positie bij koppoging de bal niet lekker raakt. Het resulteert in een corner die achterwaarts over wordt gekopt.

Rust

Ook een vlammende inzet van Mimpen na een schitterende pass van Teun Ros wordt een prooi voor Hensen en zo gaan we de rust in met een 1-1 die an sich een reële afspiegeling is van de eerste helft die we zojuist hebben gezien. De rolverdeling was duidelijk van meet af aan: Huizen in de aanval en Montfoort dat zich met scherpe counters de Huizers van het lijf trachtte te houden. Geen misselijke ploeg dat Montfoort!
Voor mijn gevoel toch wel de sterkste – of is het degelijkste? – tegenstander die we tot op heden hebben ontmoet in de competitie. Al met al tel ik vijf kansen en mogelijkheden tot kansen voor de bezoekers en slechts drie(!) voor Huizen. En dat gebrek aan kansrijke situaties baart me toch wel zorgen.
Tim Boterenbrood en Timo Vos beginnen dan aan iets dat een invalbeurt doet vermoeden. Zullen zij dan het tij wat kunnen doen keren in het voordeel van Huizen?

Verbeten

Het zijn Lennart Dubbeldam en Tristen Kroeze die hun plekje af moeten staan aan Boterenbrood en Vos. Ik heb bij beiden geen tekenen gezien die op een blessure zouden wijzen, dus dit moeten haast wel tactische ingrepen zijn. Alleen begrijp ik ze dan niet helemaal. Vos zou wat meer snelheid kunnen brengen dan Dubbeldam en Boterenbrood zou wat meer ‘body’ in de defensie kunnen brengen, maar op zich vond ik beide spelers niet echt rijp voor een wissel. Maar ik ben dan ook geen trainer en zie dingen met andere ogen dan een trainer die zijn concept graag op het veld weerspiegeld wil zien.
Het spel krijgt wel iets meer verbetenheid van weerskanten. Anouar Aktaou moet dat als eerste ervaren als hij goed ingrijpt op de doorbrekende Emrie Bakker. Het kost hem een blessure en even twijfel ik of de na zijn verzorging toch nog wat strompelende Aktaou kan blijven staan. Aktaou is er echter een van ‘ijzer’ en de pijn verbijtend weet hij gelukkig de wedstrijd vol te maken.
Dan wordt de kleine Frank van den Bosch tot twee keer aan toe in een duel geraakt en vliegt de vlam even in de pan. De tweede keer is Denny van Loen de gebeten hond. Denny heeft de ‘naam’ uiteraard tegen en de verontwaardiging is groot. Maar Frank stoof zelf ook in het duel zonder in te houden en dat hoef je dan ook van je tegenstanders niet te verwachten. Denny van Loen haalde door en Frankie haalde door en dan ben je als ‘kleintje’ al snel de pineut. Ik heb dus mijn twijfels of alle commotie wel helemaal terecht was – maar nogmaals: ik ben dus totaal ongeschikt als scheidsrechter zoals ik eerder al memoreerde…
De aangeslagen Van den Bosch moet dan vervangen worden door Dennis Lamme.

Voorsprong

Een kopbal van Mike van Oostrum mist na een klein uur spelen de nodige richting nadat Hensen een vrije trap uit zijn doelgebied moest boksen. Het blijft oppassen geblazen voor onze groen-gelen.
Jesper Kolfschoten pakt geel na de zoveelste al dan niet kleine overtreding. Het is een fase van de wedstrijd waarin arbiter Jerry Molenaar goed aanvoelt dat de touwtjes even nadrukkelijk door de arbitrage ter hand genomen moeten worden. Er viel weinig op aan te merken op de scheidsrechter van dienst en ook dit voelde hij goed aan. Doe mij er elke week maar zo een…
Van der Veldt komt dan in kansrijke positie als de bal ineens doorschiet over de hoofden van de Montfoorter verdedigers. In plaats van af te drukken, legt hij echter af en daarmee gaat de kans verloren. En de minuten tikken nu zo langzamerhand wel weg. De aanval loopt door en opnieuw wordt de bal ingebracht. Dennis Lamme is dan net een paar centimeter te kort om een goed vervolg aan de voorzet te kunnen geven.
Huizen ploetert en speelt bij vlagen te gehaast en te slordig. We schrijven dan de 67^e minuut als Sebastian van Kammen een corner vanaf onze rechterkant mag nemen. De bal zwaait keurig voor en daar torent de donkere kuif van Joshua Lo-Asioe boven alles en iedereen uit. Heerlijk getimed, al verraden de foto’s van Henk Heijnen bij dit artikel dat hem het shirt zowat op de enkels getrokken werd! Dat maakt de kopbal alleen maar fraaier: met een kordate knik stuurt Joshua de bal keurig binnen: 2-1 en eindelijk heeft Huizen waar het inmiddels toch wel recht op heeft na ruim een uur aanvallend gevoetbald te hebben.

Doorpakken?

Zal Huizen dan nu wel door gaan pakken? Zal het gebruik kunnen maken van een Montfoort dat die defensieve stellingen nu toch echt wel wat zal moeten verlaten wil het ongeslagen terug kunnen reizen naar dat fraaie kasteeltje in Utrecht.
Arnold Klein brengt dan Freek de Oude voor Hidde van der Veldt en De Boon brengt Wouter Scholman voor Timo Bakker.
En Montfoort gáát inderdaad op zoek naar de gelijkmaker. Jaime Hensen moet een venijnige vrije trap van Nicolaï Verbiest vlak naast de paal met de onderarmen weg boksen. Op het natte kunstgras krijgt zo’n bal extra vaart mee lijkt het, maar Hensen neemt gewoon geen enkel risico en kaatst de bal opzij. De corner die hij daarmee weggeeft wordt keurig geruimd, dus Huizen lijkt even uit de gevarenzone. Het is nu Huizen dat op zoek gaat naar de snelle uitval. Joshua Lo-Asioe – na een wat mindere eerste helft uitermate sterk in de tweede – wordt na een vlijmscherpe uitbraak via invaller Timo Vos gevloerd, maar arbiter Molenaar ziet er geen overtreding in. Inmiddels heb ik voldoende vertrouwen in deze leidsman dat ik hem wél het voordeel van mijn twijfel geef.
In een alles-of-niets poging gooit Theo de Boon al zijn troeven in de strijd. Daan v.d. Poll komt ten koste van Emrie Bakker, Zakaria el Bennay vervangt Nicky Besamusca en kort daarop komt ook Chrstiaan Perrier wat gewicht in de schaal gooien ten koste van Jesper Kolfschoten. ’n Handenbindertje die Perrier, maar in Tim Boterenbrood zou hij een volwaardig opponent treffen.
Het is nu vooral Montfoort dat de aanval zoekt. Huizen houdt de zaak dicht en via Vos en Visser zoekt het de counter. Doorpakken is nu vooral dichthouden geworden…

Hachelijk

De situatie wordt toch nog hachelijk als Montfoort in de tachtigste minuut een vrije trap mag nemen net buiten de hoek van onze zestien. Opnieuw zet Verbiest zich achter de bal. We houden de adem in en ons hart slaat over als de bal perfect de kruising in zeilt!
Nee toch!
Het zal toch niet!!!
Met nog net geen aureooltje om het hoofd, zweeft daar dan Jaime Hensen stijlvol naar de hoek. Onze reddende engel tipt de bal naar veiliger oorden en Huizen kan weer opgelucht adem halen.
Ook Sergae Kogeldans moet even alles uit de kast halen om invaller Daan v.d. Poll van een doorbraak te weerhouden. De sliding is perfect en de kopbal uit de corner die daarop volgt vliegt gelukkig naast de goal van Hensen.
Het zal de laatste actie van Kogeldans worden, want kort daarop wordt hij vervangen door Delano Paskald.
Huizen probeert via Joshua Lo-Asioe toch met fraaie combinaties het doel van Vianen te zoeken. Een slimme steekbal van Theo Visser reikt net niet tot Freek de Oude en een schot van Visser uit de draai wordt door Vianen keurig gepareerd. Ook een hard schot van De Oude stuift recht in handen van de Montfoorter doelman. Maar zolang we op de helft van Montfoort bezig zijn, kunnen ze niet bij Hensen in de buurt komen.
Dat gebeurt wel als Zakaria Bennay een heerlijke soloactie begint die pas enkele meters voor de achterlijn een einde vindt als Jeroen Lamme uitstekend ingrijpt en hem de voet dwars zet.
Inmiddels zijn we door de reguliere speeltijd heen. Een vrije schop leidt tot een wat paniekerig weggetrapte bal met corner tot gevolg. Dan gaat Jeroen Lamme ineens zitten. Even verwarring, maar dan blijkt dat Jeroen een bloedneus heeft opgelopen in alle consternatie. Deze wordt op de tribune achter me zonder enige terughoudendheid toegeschreven aan Denny van Loen, maar navraag na afloop leerde dat het de eigen Joshua Lo-Asioe was die Jeroen even uitschakelde. Huizen dus even met tien man en dat wil je nu in deze hectische slotfase écht niet!
Als de corner dan eindelijk genomen kan worden gaat doelman Vianen mee in de frontlijn en als de bal voorkomt vliegt hij er maar rakelings onderdoor. Huizen kruipt dus door het oog van de naald! De bal verdwijnt opzij en daar begint de snelle De Oude aan een sprint richting het lege doel van Montfoort. Het ontbreekt onze jonge aanvaller echter aan het inzicht of de techniek hier van te profiteren en van een serieuze doelpoging komt het dan ook niet meer. Arbiter Molenaar stelt onze zenuwen nog enkele seconden op de proef, maar dan klinkt dan toch dat bevrijdende eindsignaal dat Huizens ongeslagen status weer een weekje prolongeert!

Arnold Klein

Gijs Moerman van de Gooi & Eemlander houdt Arnold voor dat Montfoort hier kwam om te voetballen. Daar is Arnold het niet helemaal mee eens: “Mwoah, alleen in de omschakeling! Ze stonden continue op hun eigen helft en speelden alleen lange ballen!” antwoordt hij wat verongelijkt. “Alles op Van Loen en dan op zoek naar de tweede bal en voor de rest alleen maar ontregelen. Ze zijn vanaf minuut één bezig geweest om alle tempo uit de wedstrijd te halen, dus ik vind niet dat ze hier gekomen zijn om lekker mee te voetballen. Ze zijn hier gekomen voor een punt, dat liet Theo de Boon al duidelijk merken vóór de wedstrijd. Maar ze hebben zich dan ook zeer goed gewapend. Ik vond ons zelf de eerste helft met name aan de bal heel erg matig en moeilijk voetballen. Maar dat had ook te maken met de manier van spelen van de tegenstander. Dat deed Montfoort als ploeg zijnde echt goed. Ze scoren uit een rommelige situatie waarin je na de rebound van Hensen zou verwachten dat het gevaar geweken is, maar dan komt ie dus gewoon nog een keer terug. Dan zijn wel uiteraard heel blij dat we snel de gelijkmaker kunnen maken, want anders wordt het wel een héél moeilijke wedstrijd.
Ik hoopte nog dat dat de ploeg het elan zou geven om door te zetten, maar dat zat er maar een klein beetje in – niet helemáál… We kwamen gewoon niet genoeg door de stugheid van Montfoort heen. Dat leverde een hele saaie eerste helft op omdat wij het baltempo niet hoog genoeg wisten te houden.
De tweede helft probeerden we wat nieuw elan in de ploeg te brengen met de wissels. Niet dat Tristen Kroeze en Lennart Dubbeldam slecht speelden, maar na SVL heb ik aan de ploeg ook uitgelegd dat ik mezelf verweet niet te hebben ingegrepen toen het niet liep en er te weinig energie in de ploeg zat. Vandaag heb ik dus wél ingegrepen en daar waren helaas deze twee de dupe van. Maar dat is ook iets dat de andere spelers zich mogen aantrekken dat ik twee spelers moest slachtofferen. Dat hebben we als ploeg gewoon niet goed gebracht.
Na die tweede goal van ons zie je een ander voetbal ontstaan en zie je dat Montfoort moet komen en werden wij vanuit de omschakeling weer wat gevaarlijker, al hebben we een aantal malen die situaties niet slim uitgespeeld waardoor we ook niet meer tot scoren kwamen. Vandaag werden we eigenlijk voor het eerst getest met een dergelijke stugge ploeg die ons weinig kansen weggaf.”
“Ik vond dit eigenlijk misschien wel de sterkste ploeg die we tot op heden gehad hebben…”
“Nou, ik vond De Bilt ook geen verkeerde ploeg en ook LRC had toch wel spelers die wat konden brengen. Montfoorts spel steunde volledig op Van Loen en dat moesten wij dan weer zien te ontregelen. Maar het is een lastige opgave om een fysiek sterke spits uit zijn spel te halen.
Voor de toeschouwers was dit geen hoogstaande wedstrijd. Had je een geel-groen sjaaltje, dan zat je met samengeknepen billen op de bank, en had je een oranje-zwart sjaaltje dan moest je maar zitten hopen dat ie in de laatste minuten nog via ‘een lucky’ zou vallen. Dat lag voor een deel aan de speelwijze van Montfoort, maar zeker ook aan onze eigen manier van spelen. Te weinig afstemming, te weinig beweging, want er waren wel degelijk momenten dat er diepte gezocht kon worden. Uiteindelijk gaat het allemaal toch om het eindresultaat en tegen deze tegenstander is een 2-1 overwinning gewoon een perfect resultaat. We hebben gewoon een ploeg die met de eerste vijf mee moet kunnen doen en momenteel presteren we zelfs een beetje boven ons eigen niveau. Dus we moeten wel beide benen op de grond blijven houden. We krijgen nog andere ploegen! Niet dat ik daar bang voor ben, maar we moeten wel realistisch blijven…”

Joshua Lo-Asioe

“Even heel eerlijk: de eerste helft speelde je slecht: veel balverlies, slechte passes…”
“Ja, ja,” beaamt onze middenvelder schuldbewust. “Het was mijn slechtste helft tot nu toe…”
“Ná rust, zie ik dan gelukkig een heel andere Joshua!”
“Ja, we wisten van elkaar dat het gewoon beter moest. Het spel dat we de eerste helft lieten zien, dat waren wij gewoon niet! Dus in de rust hebben we elkaar toegesproken dat de koppies omhoog moesten en dat we nog een vijfenveertig minuten hadden om de zaak nog naar ons toe te trekken. Je zag dat we de tweede helft ook veel meer energie hadden en er weer in geloofden. Na die goal kwam alle vertrouwen weer terug…”
“En dan ook nog matchwinner worden. Wat een heerlijke kopbal!”
“Ik zag die bal van ‘Bassie’ op me afkomen. Het enige dat ik feitelijk hoefde te doen was te springen en hem de juiste richting in te sturen en zo zat hij er dus goed in!
De voorgaande wedstrijden hebben we heel veel kansen gehad en laten liggen, maar vandaag was zo’n wedstrijd die er altijd wel tussen zit, waarin het allemaal even niet zo lekker loopt. Dan is het van belang om met z’n allen even terug naar de basis te gaan en simpel te gaan voetballen, niet te moeilijke dingen willen doen.
Voor deze wedstrijd waren wij de enige twee clubs die nog geen nederlaag geleden hadden. Dus we wisten van tevoren al dat het een moeilijke middag zou kunnen gaan worden. Je zag ook dat als je zelf niet scherp bent dat je dan in de problemen komt. Maar als je gewoon scherp bent zoals wij de tweede helft waren, dan laat je ze gewoon niet in hun spel komen en winnen we deze wedstrijd – vooral op basis van de tweede helft – gewoon verdiend. We waren beter in balbezit, voetballend beter. Dus uiteindelijk gewoon lekker gewonnen!”

Ritchie Zinga

Ik tref onze geblesseerde vleugelaanvaller als hij net zijn maten in de kleedkamer gefeliciteerd heeft.
“Ik was niet de ster vandaag, toch?” grapt hij gevat.
“Nee, dat niet, maar ik mis je wel! Hoe is het met je? Zien we je nog terug op het veld?”
“Haha, ja je ziet me zeker terug. Ik mis het voetbal ook heel erg. De planning was om na mijn blessure in een week of zes, zeven terug te kunnen keren. Maar dat duurde helaas langer. Ik was er op een gegeven moment dicht bij en toen ging het toch weer mis tijdens de training. Dus heb ik afgelopen week een echo laten maken van de hamstring. Daar kwam uit dat er toch nog wel een diepe scheur in de hamstring zit. Nu volgt er nog verder onderzoek in de vorm van een MRI, maar het is gelukkig wel al duidelijk dat ik niet onder het mes hoef. Ik ga er vanuit dat ik er na de winterstop weer ben, misschien al eerder, maar ik wil zeker geen valse hoop geven. Het is nu nog even een kwestie van tijd en de uitslag van die MRI afwachten zodat we alles kunnen uitsluiten…”

Apenstaartjes kijk op de zaak

Als je ook je mindere wedstrijden wint, dan ben je gewoon een (periode-)titelkandidaat. Nog twee wedstrijden en daarmee ligt die eerste periode voor het grijpen. Roda ’46 en WNC zijn de laatste twee klippen die Arnold Klein met zijn mannen daarvoor zal moeten zien te omzeilen. Roda leeft momenteel wat onder haar stand als ik de ranglijst zo bekijk: de achtste plaats is bedrieglijk laag voor de Leusdenaren. Ik schat ze toch echt hoger in, dus laten we ons daar alsjeblieft niet op verkijken!
WNC staat derde, met slechts drie punten achterstand op onze mannen. WNC krijgen we thuis en ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat het thuisvoordeel voor Huizen niet zo nadrukkelijk opgaat als wellicht voor andere ploegen. Ook vandaag had Huizen bepaald niet over tegenspoed te klagen bij de nipte overwinning op het stugge Montfoort.
Inmiddels zijn alle ploegen wel gewaarschuwd, geen ploeg zal zich meer laten verrassen door Huizen dat nu nog steeds de te kloppen ploeg is. Trainers hebben onderling contact en wisselen hun ervaringen uit, dus hoe Huizen te bestrijden zal inmiddels ook wel als een lopend vuurtje door het trainersgilde van de eerste klasse C gaan.
Arnold Klein memoreerde zo tussen neus en lippen door wel even dat Huizen wellicht wat boven zichzelf aan het uitstijgen is. Ik denk dat hij daar voor een deel wel gelijk in heeft. Voor wat ik nu gezien heb, is Huizen echter wel de leukst voetballende ploeg geweest met de meest aanvallende intenties. Woudenberg liet zich daar als eerste door verrassen en kreeg het deksel nadrukkelijk op de neus. Daarna waren de opponenten gewaarschuwd en liet men zich steeds minder het kaas van het brood eten.
Huizen heeft een voor eerste klasse begrippen prima selectie voetballers. Veel posities die dubbel bezet zijn. Als je geroutineerde mensen als Dennis Lamme en Remco Helms nog gewoon achter de hand kunt houden, aangevuld met enkele veelbelovende talenten, dan mág je van deze selectie ook wel verwachten dat ze een beetje in de bus blazen. Dan mag je eisen dat ze serieus mee gaan doen voor periodes, promotie en misschien wel de titel. Ik proef die ambitie ook bij alle spelers die ik spreek.
Met zes gespeeld en slechts twee verliespunten lijken onze mannen die belofte voorlopig aardig in te gaan lossen. Maar de weg is nog lang en we moeten waken voor gemakzucht en onderschatting. Zeker als we straks over de helft zijn en we de tegenstanders weer gaan treffen die we eerder aan de zegekar wisten te binden. Ook die tegenstanders zullen dan gewaarschuwd zijn. Dat we ongeslagen het einde van het seizoen zullen gaan halen, lijkt me dan ook uitermate onwaarschijnlijk.
Maar voorlopig liggen we dus goed op koers voor de eerste periode, dus laten we genieten van alle fraais dat we tot op heden van onze mannen gezien hebben, genieten van het aanvallende spel, het aantrekkelijke voetbal en maar gewoon zien waar – en óf – het schip ergens strandt!

Op- en aanmerkingen, aanvullingen en correcties als altijd van harte welkom via
ron apenstaartje rtpsoftware punt nl