Taai: Schalkwijk – Huizen (Beker) 1 – 3

V.V. Schalkwijk

Een nauw bruggetje, een mini parkeerplaatsje en een oudere dame die zich in de nesten heeft gemanoeuvreerd blijken een lastig te nemen laatste horde op weg naar Schalkwijks voetbaltrots. Als de dame zich met rode konen eindelijk een weg heeft gebaand langs alle hindernissen, ligt er een smal paadje open waarlangs de auto eindelijk gestald kan worden. Sportpark Blokhoven is duidelijk niet echt op enige opkomst van buitenaf berekend. Ook de patat blijkt op hoor ik van de immer aanwezige Frank Tevaarwerk die de boel al verkend heeft.
Op zoek naar namen en rugnummers beland ik in het wedstrijdsecretariaat waar me niet alleen de namen en rugnummers bereidwillig worden opgelepeld, maar ook wordt mij een prachtig full-color clubblad ter hand gesteld waar ik als voormalig clubbladredacteur mijn lippen bij aflik. Bijna maandelijks verschijnt dat en het blad verraadt een ruim aanbod aan adverteerders.
Mijn speurtocht over het internet had al het een ander aan gegevens opgeleverd, onder meer dat de Schalkwijkers ondanks die ruime sponsorvijver toch altijd op een bescheiden niveau hebben geacteerd en vorig seizoen zelfs naar deze vijfde klasse zijn gedegradeerd. Schalkwijk maakte vorig seizoen de overstap van de zondag naar de zaterdag, omdat de zondagafdeling hen vooral naar Amsterdam en Almere dirigeerde, waar de zaterdagafdeling hen veel meer regionale wedstrijden opleverde.
Een echte dorpsclub wordt me verteld. In alle jeugdgeledingen één elftal waar talenten en minder getalenteerden broederlijk in één team spelen. Heeft een spelertje écht talent, dan ligt een overstap naar Houten of Delta Sport voor de hand. Maar als het daar dan toch niet lukt, dan is de weg terug naar Schalkwijk weer snel gevonden.
Zoals van een vijfde klasser te verwachten doen me de namen van de Schalkwijkers geen belletjes rinkelen en na een kort gesprekje met de inmiddels aangeschoven arbiter Berghammer begeef ik me naar het natuurgrasveld dat er keurig bij ligt. De ‘tribune’ biedt hooguit plek aan een mannetje of dertig. Iets dat me eigenlijk al duidelijk werd bij het zoeken van een parkeerplaats: een kaartjesverkoper heeft hier per definitie een rustige middag. Ik nestel me dus tussen beide dug-outs in mijn vouwstoeltje. Heerlijk in het zonnetje. Een straf windje jaagt over de lengte van het veld, maar verder prima voetbalweertje. Even wat hilariteit als zowel Dennis als Jeroen ‘De’ Lamme worden genoemd door de speaker die twee velden verder vanaf de kantine over het sportpark schettert. Klein heeft wel wat spelers speelminuten gegund en gebruikt deze bekerwedstrijd toch een beetje als een veredelde oefenwedstrijd. En dan gaan we om half twee van start. De mannen van Schalkwijk hadden gevraagd een uurtje eerder te kunnen beginnen: er was ergens een dancefestival waar men massaal heen wilde.

Ondanks de lage klassering een rijk gevulde prijzenkast bij V.V. Schalkwijk...

Doelpuntenfestijn

Schalkwijk zou vijf keer promotie moeten maken om op gelijke hoogte met Huizen te komen. De verwachting is dan ook dat Huizen zich hier even lekker zal kunnen uitleven. Coach Marco Tangelder vertelde me voor de wedstrijd dat hij zijn mannen vooral had meegegeven goed de ogen uit te kijken en er een leerzame middag van te maken. Zijn ploeg heeft al drie poulewedstrijden achter de rug en kwam op doelsaldo (één goaltje verschil) in deze ronde terecht en deze loting bood hem op voorhand weinig perspectief op een vervolg. ‘Geniet er maar van!’ had hij zijn mannen dan ook meegegeven.
Ook de meegereisde Huizers hebben hooggespannen verwachtingen, al is voorzitter Klaas Vos wat voorzichtiger: “Deze wedstrijden zijn zelden fraai. Je speelt tegen FC Benenwoud en je moet het maar gewoon zien te winnen…” Maar het gros van de aanwezigen verwacht een doelpuntenfestijn.
En daar lijkt het in de eerste minuut ook best wel op: Hidde van der Veldt laat even de turbo razen en stuift langs de lijn en bezorgt niet alleen zijn directe tegenstander een hartverzakking, maar ook de bal bij spits Sergio Kozjak die er een voetje tegenaan krijgt. Doelman Ramon Wieman is attent en in een schrikreactie duwt hij de bal naar veiliger oorden. Nog geen minuut gespeeld en de eerste ligt er al bijna in. Dat belooft wat!
De onfortuinlijke Rick Vermeulen krijgt dan een bal in het gezicht als Remco Helms de bal over hem heen denkt te spelen. Vermeulen gaat even tegen het gras om bij te komen, maar kan gelukkig verder. Timo Vos komt daarna net een fractie te laat als een volgende aanval via Laurens Kooij en Kozjak weer goed voor komt. Schalkwijk is eigenlijk nog niet serieus over de middenlijn geweest en de rolverdeling voor vanmiddag tekent zich al nadrukkelijk af: Huizen valt aan, Schalkwijk houdt tegen…

Stug

Jeroen Lamme neemt het verdedigende werk meer en meer solo voor zijn rekening. Kogeldans en Boterenbrood mogen lustig oprukken en ook Helms begeeft zich meer en meer op het middenveld zodat Jeroen Lamme en doelman Tim van Dompzelaar het ‘fort’ bewaken terwijl de rest lekker op avontuur is. Thijn Vernooij en Freek van Zijl jagen dan toch bij een van de spaarzame uitvallen door op Jeroen Lamme, maar in hun enthousiasme tikken ze Jeroen op de hakken en dat vindt geen genade in de ogen van onze jonge (18 jaar) leidsman Berghammer.
Het wachten is echter op de eerste goal die het spreekwoordelijke vingertje uit de Schalkwijker dijk zal trekken.
Laurens Kooij dartelt dan langs zijn directe tegenstander, maar het schot dat daarna volgt is wel érg optimistisch en redelijk ver naast. Het zou een beetje de grootste gemene deler van vanmiddag worden: óf besluiteloosheid rand zestien, óf overmoed het varkentje wel even te zullen gaan wassen. Ik kan al wel verklappen dat Huizen vanmiddag niet die door velen verwachte walk-over zou gaan beleven. Tot veler verrassing bleek men in de vijfde klasse toch ook heel gedisciplineerd te kunnen verdedigen…

Taai

Het is een taaie muur waar Huizen door hen moet zien te breken. Dat lukt wel met enige regelmaat, maar tot doelpunten leidt dat vooralsnog niet. Doelman Wieman stort zich er dapper voor als Kozjak een voorzet wil afronden en heeft even tien tellen nodig voor hij weer verder kan. Taaie rakker!
Huizen worstelt en ook nu weer zijn er – mede door die straffe wind – veel passes die te lang of juist net weer te kort zijn.
Rick Vermeulen heeft dan een werkelijk schitterende ingreep als de gedreven spelende Timo Vos vrije doorgang lijkt te hebben gevonden na een slimme hakbal van Kozjak. De tackle op de bal is eredivisiewaardig en met inmiddels toch al ruim een kwartier gespeeld staat dat scorebord nog immer op 0 – 0. En langzaam daalt het besef neer dat dit toch wel eens een minder makkelijke wedstrijd zou kunnen worden dan waarop we hadden gehoopt…
In de twintigste minuut dan toch eindelijk Van Dompzelaar even serieus in beeld als hij aan het eind staat van een dappere poging van Freek van Zijl en Raimon Smit om de bedreigde Schalkwijker veste te ontzetten. De vangbal levert hem weinig problemen op en Van Zijl en Smit kwijten zich schielings weer van hun defensieve taken.
Ook Jay Vis waagt zich kort daarop even mee in de aanval. Hij glibbert weg in zijn passeerbeweging, maar Kogeldans grijpt toch in en het levert Schalkwijk hun eerste corner op. Deze wordt echter matig genomen en Huizen trekt weer ten aanval. De minuten tikken weg en de score blijft nog maar steeds uit. Dit blijkt toch een taaie klus voor de mannen van Klein die af en toe verbaasd lijken te zijn dat die schijnbewegingen ook door deze vijfdeklassers gewoon worden doorzien en dat ze dan ook gewoon hun been uitsteken…

A happy little accident

Een schot van Remco Helms wordt door Sergio Kozjak onderweg nog even van richting veranderd. Doelman Wieman is kansloos, maar de bal rolt rakelings naast de paal achter. Een slimme bal van Kozjak biedt Kogeldans een schotmogelijkheid en de bal spat nu in het zijnet. De blauwe muur wankelt, maar wijkt niet.
Dan, met net een half uur op de klok, dan toch dat gaatje in de dijk: Over onze linkerflank dartelt Frank van den Bosch het strafschopgebied in en ineens rolt de bal heel ‘lullig’ in de korte hoek: 0 – 1. Het ziet er wat ‘onwerkelijk’ uit na al die verwoede tegenstand en die ban lijkt nu dan toch gebroken. Een vreemde, wat schlemielige goal. Na afloop sprak ik doelman Wieman en die legde me uit dat hij zag dat Frank eigenlijk naar de verre hoek keek en dat hij dáár dan ook die inzet verwachtte. Daarmee stond hij dus op het verkeerde been en moest lijdzaam toezien hoe de bal zomaar de goal in rolde. Om met schilder Bob Ross te spreken: ‘ a happy little accident’ voor Huizen, dat hiermee dus eindelijk de voorsprong pakt waar het dus al een half uur vruchteloos naar op zoek was…

En door!

En dan nu eroverheen, gehakt maken van die dappere ploeteraars! Eerst is het Joshua Lo-Asioe die een moeizame kopbal in handen van doelman Wieman ziet belanden en een afstandsschot van Laurens Kooij klimt een vijftig centimeter teveel omhoog om doeltreffend te kunnen zijn. Wieman moet zijn klasse tonen door een bal van Helms op de knuisten te nemen en ook op een schot van Jeroen Lamme is hij attent en pakt de bal uit de hoek.
De rust laat zich met de vierenveertigste minuut al bijna aankondigen als Hidde van der Veldt in een menigte spelers voor Wieman de rust op kan brengen de bal rustig naar de hoek te sturen. Geen zicht voor die dappere Wieman en opnieuw rolt de bal heel schlemielig binnen: 0 – 2…
En daarmee lijkt Huizen nu eigenlijk wel in veilige haven te zijn beland: Schalkwijk is deze hele eerste helft misschien een keer of drie serieus over de middenlijn geweest en heeft zich beperkt tot tegenhouden. Coach Tangelder had bewust gekozen om maar één spits op te stellen vanmiddag (de lange Van Zijl) en daarmee ontwikkelde zich een eerste helft die sterk deed denken aan de strijdwijze van PSV in de uitwedstrijd tegen Arsenal: tegenhouden, maar zelf eigenlijk niet meer aan voetballen toekomen…

Rust

De magere 0 – 2 voelt toch als een lichte teleurstelling. Enerzijds biedt het dapper knokkende Schalkwijk heel degelijk tegenstand, anderzijds vat Huizen de zaak voor mijn gevoel wat te lichtvaardig op. Ik schat dat Huizen ergens tussen de tachtig en negentig procent balbezit heeft gehad en heeft daarmee soepeltjes het strafschopgebied van de Schalkwijkers kunnen belegeren. Maar dan voor de poort van de Schalkwijker veste slaat dan óf de besluiteloosheid óf de overmoed toe. Óf men breit en breit zonder tot een doorbraak te kunnen komen, óf men gaat overmoedig op de solotoer om zich dan op die blauwe muur te pletter te lopen en faalt de individuele actie opzichtig.
Bij Schalkwijk maakt Danny van Vliet aanstalten om in te gaan vallen. Hij speelt het liefst voorin, vertelt hij me, maar hij moet meestal achterin spelen. Vooralsnog geen tekenen dat Schalkwijk die defensieve stellingen de tweede helft zal gaan verlaten om de dreigende nederlaag af te wenden.
Bij Huizen zie ik Tristen Kroeze en Felitciano Zschusschen bezig aan een warming-up die een invalbeurt doet vermoeden. Zeker als ik kort daarop Hidde van der Veldt het trainingspak aan zie trekken.

...De tribune bij V.V. Schalkwijk...

Wissels

En inderdaad verlaten Hidde van der Veldt en Tim Boterenbrood het strijdperk om plaats te maken voor Zschusschen en Kroeze. Als we aftrappen komt ook Theo Visser uit de dug-out tevoorschijn en begint zich warm te lopen.
Veel verschil maken de wissels op dit moment nog niet en de rolverdeling blijft onveranderd: Huizen dringt aan en Schalkwijk houdt tegen.
Sam Diks lijkt zich toch niet echt bij zijn verdedigende rol neer te willen leggen en probeert fanatiek uit de defensieve stellingen te breken. Het levert hem een open doekje vanuit de dug-out op, maar ook het onvermijdelijke balverlies. Hij speelde sterk, die Diks. Wat je noemt ‘een parel van het rechter rijtje’ zoals een rubriek in een voetbalprogramma luidt, waarin wat onbekendere spelers uit lager geklasseerde teams even voor het voetlicht gehaald worden.
De overmacht van Huizen was gewoon te groot. Het wachten is nog steeds op het ineenstorten van die blauwe muur naarmate de minuten verstrijken en de conditie een woordje mee zou moeten gaan spreken. Maar vooralsnog houdt de blauwe muur dapper stand.
Toch af en toe een dappere poging: de fel door sprintende Freek van Zijl legt het af tegen de eveneens attent zijn doel uit komende Van Dompzelaar. De Schalkwijkers knokken voor wat ze waard zijn en enige sympathie voor de dappere underdog kan ik toch stiekem even niet onderdrukken. Misschien dat een tegentreffer Huizen even wat wakker zou kunnen doen schrikken?
Frank van den Bosch jaagt dan een venijnige schuiver tegen de buitenkant van de paal. Wieman lag in de hoek, maar of hij er bijtijds bij was geweest? Laurens Kooij levert een prachtpass af op de sprintende Kogeldans. Die doet zijn naam eer aan met een spijkerharde pegel, die echter recht op Wieman afspat en dus gekeerd wordt.
Ook Wessel Peek mag dan zijn opwachting maken bij de Schalkwijkers voor de moegestreden Thijn Vernooij.

Moedeloosheid

Dik een uur gespeeld en hoewel het eindresultaat redelijkerwijs wel vaststaat, is de marge toch wel wat magertjes. Laurens Kooij en Felitciano Zschusschen zetten dan een fraaie combinatie op die Kogeldans andermaal diep stuurt. Weer is het Wieman die zich dapper voor de aanstormende Kogeldans stort en zo de situatie meester blijft. Ook nu is het afwerken van de kansen die we krijgen weer een probleem voor de mannen van Klein.
Met Denis Lamme, Anouar Aktaou en Theo Visser voor Frank van den Bosch, Laurens Kooij en Remco Helms probeert Klein die bakens dan toch weer wat te verzetten. Maar een zekere berusting – moedeloosheid? – heeft zich toch al wel als een wollen deken over het elftal uitgespreid. Eens zien of de nieuwelingen die deken van zich af weten te trappen…
Jesse Clemens mag dan bij Schalkwijk de plek van Jay Vis innemen.
Negenenzestig minuten en twee goals onderweg, lijkt Kozjak dan eindelijk de derde achter Wieman te knikken. Helaas kon de treffer geen genade vinden in de ogen van arbiter Berghammer die daarmee het vlagsignaal van zijn linesman honoreerde. Materiaalman Hans Hogenboom verklaarde na de wedstrijd op gelijke hoogte met de grensrechter van de Schalkwijkers te hebben gestaan en dat er van buitenspel geen sprake was. Eenmaal thuis terug in de eigen kantine werd zijn versie bevestigd door enkele van de aanwezigen. Maar goed, gedane zaken nemen geen keer en ik vind dat je het als vierde divisionist niet op dit soort situaties aan mag laten komen tegen een vijfdeklasser.

Het venijn en de staart

Tristen Kroeze wordt dan aan de zijlijn akelig op de hakken getrapt. De schoen gaat uit en Tristen heeft even verzorging nodig. Schuldbewust staat de dader hem deemoedig op te wachten om zijn excuses te maken. Natuurlijk kan het onkunde geweest zijn, maar ik proefde toch ook wel iets van frustratie in die actie waar de speler in kwestie zelf wat van schrok...
Ook de eenzame spits Van Zijl wordt dan even later door Jeroen Lamme aangetikt. De bal gaat even uit om verzorging mogelijk te maken, maar kort daarop moet Van Zijl dan toch de strijd staken en zijn plek afstaan aan Joris Sturkenboom.
Dapper probeert Schalkwijk toch iets meer de aanval te zoeken nu enkele defensieve krachten zijn ingeruild voor meer offensief ingestelde spelers. Sturkenboom bereikt Diks net niet en Theo Visser blokkeert even later de instormende Van Vliet. Arbiter Berghammer ziet er blokkeren in en daarmee het verijdelen van een veelbelovende aanval. En tot veler verbazing betekent dat geel voor Visser.
De vrije trap wordt voorgebracht en levert een tweetal corners op voor de thuisploeg. Als de tweede corner voorkomt constateert Berghammer dat er een duw werd uitgedeeld en de bal gaat op de stip! Consternatie alom, het was te druk in dat strafschopgebied om met zekerheid te kunnen vaststellen of Berghammer het gelijk al dan niet aan zijn zijde had. Geel nog voor Van Dompzelaar (praten) en Aktaou (wegtrappen van de bal) en Vince Seelen zet zich achter de bal om Van Dompzelaar geen schijn van kans te laten: 1 – 2. En dat kon dan nog wel eens een hectische slotfase op gaan leveren als Huizen het hoofd er niet bij houdt!
Dat gebeurt niet, want ‘when the going gets tough, the tough get going’! Felitciano Zschusschen pikt de bal op als Schalkwijk toch haar defensieve stellingen iets heeft losgelaten en haalt van een meter of vijftien verwoestend uit. Als een kanonskogel slaat de bal vlak onder de lat binnen achter Wieman, die de bal alleen maar heeft horen fluiten, vermoed ik. 1 – 3 en met slechts luttele seconden op de klok is de buit nu toch echt wel binnen. Veel zwaarder bevochten dan we vooraf mochten vermoeden en na een compliment aan coach Tangelder voor zijn ploeg, ga ik maar eens op weg om te horen wat Arnold Klein er over te vertellen heeft…

Arnold Klein

“’Aanvallertje, verdedigertje’, noemden wij dat vroeger op de training wel eens als de ene helft van de ploeg mocht aanvallen en de andere helft alleen maar mocht verdedigen. Daar deed me dit sterk aan denken..”
“Tja, weet je wat het is, dit soort wedstrijden horen nou eenmaal in het bekertoernooi thuis. Het blijft toch altijd wat lastig jezelf te motiveren als je ziet dat je tegen een vijfdeklasser aan moet treden. Dat zit toch wel een beetje in de Nederlandse voetbalmentaliteit opgesloten. We konden ook niet helemaal ons eigen systeem spelen zoals we dat graag wilden. Je zag dat als we met teveel mensen vóór de bal gingen lopen, dat je dan ook de bal niet meer weet rond te spelen. En dan wordt het toch een verdedigend spelletje tegen een verdedigend spelletje. Wat ik belangrijk vond vooraf was het plezier dat je moet hebben in het twee keer raken en zo de ruimtes te vinden, één in de bal, één dieper. Dat zag ik heel af en toe er vandaag ook wel tussendoor, maar het belangrijkste in dit soort potjes is dat je het spel heel breed houdt. Je zag dat dat niet helemaal lukte en dat we steeds in een trechter gingen lopen waardoor het heel druk voor de goal werd.”
“Ik had het gevoel dat het aan creativiteit en onderschatting van de tegenstander lag…”
“Als je het positief bekijkt dan geef je aan dat ze inderdaad verrast waren dat een speler van Schalkwijk hen ook de voet dwars kon zetten. Als je het negatief bekijkt, dan denk ik dat je de juiste man niet weet te vinden, en dat is gewoon een zwaktebod van de betreffende speler. Dus het is maar net hoe je het bekijkt.”
“En hoe bekijk jij het?”
“Laat ik het zo zeggen dat ik het heb aangegeven in de rust, da’s voor mij het belangrijkste…”
“Na rust zag ik eigenlijk erg weinig vermeldenswaardigs gebeuren…”
“Dat ben ik met je eens. De kansen die we uitspeelden tot doelpunten werden afgekeurd voor buitenspel. Maar we hebben wel de bal beter rond laten gaan dan in de eerste helft, zonder dat we daarmee echt gevaarlijk werden. Deze tegenstander dwong ons ook niet echt tot veel scherpte. De enige die echt scherp moest zijn van Jeroen Lamme, die stond consequent in zijn eentje te verdedigen. Maar goed: het is gewoon heel lastig om dit soort potjes te spelen, het is zelfs lastig om er ook iets serieus van te vinden, om het zo maar te zeggen… Volgende week moeten we er gewoon weer helemaal staan, dan is het weer een heel ander verhaal.”
“Had je deze speelwijze zo verwacht?”
“Ik wist sowieso niet wie we zouden krijgen en al helemaal kende ik Schalkwijk niet. Maar goed: echt moeilijk hebben we het er niet mee gehad, je scoort alleen niet en daardoor kon ook een Schalkwijk heel dicht bij je blijven. Door die penalty werd het dan ineens 1 – 2 en zie je dat we op het laatste moment gewoon toch weer afstand weten te nemen. Maar alles bij elkaar misten we vandaag gewoon een stukje beleving om écht te willen. Vorige week tegen DETO konden we het gewoon vijfenzeventig minuten lang opbrengen en dat was vandaag misschien maar hooguit een minuut of tien geweest. Het niveau op de training ligt over het algemeen hoger…”
“Je ziet ook in het profvoetbal dat de ‘kleintjes’ dichterbij komen. AZ verliest op Cyprus, merk je ook hier dat de verschillen kleiner worden?”
“Dat denk ik wel, kijk maar naar het interlandvoetbal. Macedonië dat was vroeger altijd acht of negen nul, nu moet je oppassen dat je ‘m niet verliest. En ook hier, dat Schalkwijk, dat stáát gewoon positioneel goed! Spelen in vaste patronen en naar hun kunnen en hebben niet veel weggegeven of gek gedaan! Vind dan maar eens een weg om daar tussendoor te komen…
Waar ik wél tevreden over ben is dat ik alle spelers vanuit de aanname heb zien spelen, aannemen, spelen, aannemen, spelen. Dat vind ik dan wel goed op zich. Maar ik vind helaas ook dat ze in dit soort wedstrijden beter vanuit hun positie moeten weten te spelen, weten wanneer je moet inkomen, weten wanneer je moet uitzakken.
Jammer van die gele kaarten, die waren eigenlijk allemaal onnodig. Gelukkig blijven die gewoon in het bekertoernooi. Alleen rode kaarten hebben consequenties…”

Tim van Dompzelaar

“Natuurlijk baal ik van die ene tegengoal in een wedstrijd waarin ik weinig te doen kreeg,” beaamt onze doelman mijn opmerking dat het een frustrerend middagje voor hem geweest moet zijn. “Nee, ik geloof niet dat ik veel kans maakte. Als ik toevallig op de goede hoek gegokt had, had ik wellicht nog een kansje gehad, maar hij ging er uitstekend in.
Ik was blij dat ik mocht spelen in de beker, maar ik baalde wel toen ik hoorde dat we een vijfdeklasser geloot hadden. Ik had gehoopt dat we dit soort potjes een beetje zouden ontlopen. Niks ten nadele van Schalkwijk, natuurlijk, maar ik hoopte toch op een wat meer aansprekende tegenstander waarin ik mezelf wat meer zou kunnen laten zien.”
“Twee corners tegen en als ik het goed heb één serieuze doelpoging…”
“Haha! Ja, de eerste helft, één vangbal. Dan die strafschop. De scheidsrechter gaf aan dat het een duwfout met twee handen in de rug was. Mij was dat ontgaan, ik had het niet gezien. Voor mijn gevoel struikelde hij meer dan hij geduwd werd. In de emotie van het moment heb ik inderdaad wat geroepen en kreeg terecht geel.”
“Het was toch een lastiger potje dan ik vooraf had ingeschat…”
“Ik had ook wel verwacht dat het een lastig potje zou gaan worden, ik had verwacht dat Schalkwijk terug zou grijpen op anti-voetbal, het was het gewoon allemaal ‘net niet’ vandaag. Veel momenten waarop spelers diep hadden kunnen gaan en toch weer niet gingen, of gingen terwijl het juist niet kon. Het veld was goed, maar toch wel weer even wennen. Daardoor toch wat slordigheden van onze kant. Het had een leuke gelegenheid geweest om wat vertrouwen te tanken, maar drie punten zijn toch gewoon drie punten… Liever lelijk winnen dan hier mooi onderuit gaan!”

Arbiter Berghammer

Ik schiet de jonge leidsman even aan als hij net uit de kleedkamers terugkomt bij het wedstrijdsecretariaat. “Hoe is het bevallen?” vraag ik hem als ik hem gerust heb gesteld dat dit niet rechtstreeks wordt uitgezonden. Arbiters lijken toch wat allergisch op interviews te reageren, valt me de laatste tijd op. Nieuwe richtlijnen van de KNVB?
“Goed, “ klinkt het resolute antwoord.
“Het begon simpel voor je en kon je de wedstrijd met twee vingers in de neus leiden. Aan het einde kreeg je het toch even lastig…”
“Klopt. Tot de achtentachtigste minuut dacht ik een kaartloze wedstrijd te kunnen fluiten. Er waren wel wat overtredingen waar ik geel voor had kunnen trekken, maar daar was het tot op dat moment de wedstrijd niet naar.
Toen kende ik Schalkwijk een penalty toe waar Huizen het totaal niet mee eens was, waardoor ik genoodzaakt was twee gele kaarten uit te delen.
Die overtreding aan de zijlijn daarmee werd een veelbelovende aanval onderbroken en daar vond ik ook geel op zijn plaats.”
“Wat gebeurde er naar jouw waarneming bij die penalty?”
“De speler van Huizen duwde met twee handen in de rug van de speler van Schalkwijk. De speler van Schalkwijk viel daarop en stond gelijk weer op. Het was echter overduidelijk dat er twee handen in de rug gezet werden en dus een strafschop. Toen dus dat commentaar en dat was jammer, want ik had graag een kaartloze wedstrijd willen fluiten…” aldus deze talentvolle arbiter. Achttien jaar en dan al zo zelfverzekerd fluiten. De voetbalwereld moet zuinig zijn op dit soort talenten!

Apenstaartjes kijk op de zaak

Het viel me tegen…
Natuurlijk besef ik ook wel dat dit soort wedstrijden ‘verplichte nummers’ zijn voor de mannen, maar ‘in de problemen’ komen tegen een vijfde klasser die amper de eigen helft wist te verlaten, is toch wel even slikken. De frustratie die uit de pegel van Felitciano Zschusschen sprak waarmee hij aan alle twijfel een eind maakte, sprak boekdelen.
Dit zijn nou eenmaal wedstrijden waar geen eer aan te behalen valt: een tegenstander die stug de pot dichthoudt, zich op voorhand al bij een nederlaag heeft neergelegd en eigenlijk alleen maar probeert de schade te beperken, daar doe je het nooit goed genoeg tegen. Win je, dan was het niet met genoeg afstand, speel je gelijk dan is het voor de tegenstander een bekersensatie, verlies je dan is het een grove schande.
Huizen deed wat het aan zijn stand verplicht was: het speelde een stug verdedigend Schalkwijk naar een nederlaag en kan zich nu weer richten op de reguliere competitie. Een competitie waarin CSV Apeldoorn de volgende stevige kluif is waar Huizen de tanden in zal moeten zetten. En dat gebitje vertoont de laatste tijd toch wel wat losse tandjes, vrees ik. HZVV, Ajax, DETO, drie maal op rij bleek het Huizer kanon vernageld. Vijf keer tegen DHSC en toen viel het stil bij Huizen voorin. Een tijdelijke dip of een structureel probleem? Wie zal het zeggen. Wellicht dat de wedstrijd tegen CSV Apeldoorn ons het antwoord geeft.
Ook tegen die kleine dorpsclub Schalkwijk toch weer aardig wat getrouwen langs de lijn. Zaterdag spelen we op onze eigen vertrouwde Wolfskamer. Ik hoop u daar in groten getale aan te treffen, want als onze jongens ooit steun nodig hadden, dan is dat zeker ook komende zaterdag!
Tot dan!

Op- en aanmerkingen, aanvullingen en correcties als altijd van harte welkom via:

ron apenstaartje rtpsoftware punt NL