Veldslag: Montfoort - Huizen 2-3

Montfoort uit, altijd lastig…

Voor zowel Huizen als Zuidvogels heeft de competitie iets van een hordenloop gekregen. Zuidvogels heeft één horde voorsprong opgebouwd en voor Huizen heet die volgende horde Montfoort. Montfoort, het altijd lastige Montfoort, met die ‘Dekselse Danny’ die ons ooit met zijn grote teen de derde divisie intikte, maar nu de nagel aan onze doodskist zal proberen te vormen.
Hordenlopen. Het is een kwestie van techniek, maar een race waarbij de conditie, de concentratie en het doorzettingsvermogen een steeds grotere rol gaan spelen naarmate de race vordert en de eindstreep naderbij komt. Inmiddels beginnen beide renners de horden steeds moeilijker te nemen, de plankjes worden steeds vaker met de hak aangetikt om alsnog door naar de volgende horde te kunnen sprinten. Afgelopen zaterdag zag Huizen LRC nog op voorsprong komen, de week ervoor werd ook horde Roda ’46 bij het passeren aangetikt. Ook Zuidvogels had een lastige middag tegen rode lantaarndrager Almkerk en had wist met een strafschop in de slotminuut een struikelpartij te voorkomen. De horden gaan tellen en met iedere horde wordt de concentratie op de sprong voor beide concurrenten lastiger.
Zuidvogels heeft dus één horde meer ‘genomen’ dan Huizen en vanavond moet dat verschil worden gelijkgetrokken. Geen corona-uitstel meer heeft de KNVB besloten en waar dat straks toe zal gaan leiden met een samenleving waarin corona inmiddels verworden is tot een nare herinnering, maar nog immer welig tiert. Geen fladderende doventolken meer, geen traag opgelepelde toespraken van onze minister president Rutte meer, maar de dreiging blijft onverminderd aanwezig.
Geen bus deze keer. Voor veel spelers is het direct uit het werk richting Montfoort. Geen tijd om eerst op de Wolfskamer bijeen te komen om gezamenlijk af te reizen; niet één voor allen, maar ieder voor zich. Dat geeft natuurlijk een stukje extra spanning bij de technische staf: zal iedereen op tijd op sportpark Hofland arriveren en zullen er brokken gemaakt worden onderweg door spelers die mogelijk wat extra verkeersrisico’s nemen om op tijd ter plekke te zijn? Geen optimale voorbereiding voor een lastige wedstrijd als dit. Omstandigheden die van te voren vast stonden en die voor mijn gevoel de boze tongen logenstraffen die meenden dat Huizen opzettelijk voor dit uitstel was gegaan.
Met noodbrilletje, bloeddoorlopen oog en lieftallige echtgenote achter het stuur ook uw lichtelijk gespannen verslaggeverd dus met eigen vervoer op weg naar Montfoort. Ik ben er op voorhand niet helemaal gerust op. Ik ben de eerste helft van het seizoen nog geen ploeg tegengekomen waarvan ik vond dat Huizen daar voetballend de mindere van was. Maar nu zijn alle ploegen gewaarschuwd, weten ze hoe Huizen speelt, kennen ze de sterkere en vooral ook de zwakkere kanten van ons spel. En zoals het droeve lot van de koplopers nou eenmaal is, past men daar graag de tactiek wat op aan in de hoop op een stuntje. Montfoort zal daar helaas geen uitzondering op vormen, vrees ik.
Bij Montfoort géén ‘Dekselse Danny’ in de spits. De onfortuinlijke aanvaller kampt met een vrij pittige enkelblessure laat ik me vertellen als we tevergeefs een alternatief voor ons avondeten in de Montfoorter kantine trachten te scoren. Ook een poging dan wat door een nabijgelegen snackbar wat te laten bezorgen strandt ergens halverwege het bestelformulier en daarmee beperkt mijn avondmaal zich tot een wat kleffe gevulde koek en een bakje koffie. Mijn vrouw maakt er maar een snickers, chips en koek-feestje van…
Bij Huizen gelukkig geen spelers die het niet ‘gehaald’ hebben. De speaker van dienst lepelt echter toch een opstelling op met tal van nieuwe spelers: Joshua Lo-Asit, Patrick van Dompzelaar die de vlag ter hand zal gaan nemen, Anoer Aktaouie, Tom Boterenbrood en nog enkele anderen. Ook een tweede poging voor de brave microfoonheld brengt hier weinig verbetering in. Ook onze eigen omroopers presteren het wel om ook de namen van de eigen spelers te verhaspelen. Het is de goede man dan ook vergeven. Wel maken we op dat Felitciano Zschusschen in de basis begint. Lennart Dubbeldam begint nu op de bank, wellicht toch nog het gevolg van de blessure die hij afgelopen zaterdag opliep.
Onwillekeurig denk ik terug aan de 0 – 6 waarmee we hier enkele seizoenen geleden de Montfoorters op eigen veld afdroogden. Opmerkelijk was dat we na dat seizoen uitgerekend die Montfoorter doelman binnenboord haalden: Johan Verkerk. Knap dat de toenmalige TC de klasse van die lange doelman ook in die wedstrijd onderkenden, want Johan zou uitgroeien tot één van de betere doelwachters die ik bij Huizen onder de lat gezien heb!
Huizen start de wedstrijd in dat smetteloze Real Madrid-wit. Een fraai gezicht! Ondanks de oproep van Montfoortzijde aan de Zuid-aanhang om mee te komen helpen Huizen pootje te lichten zijn er maar weinig rood-groene supporters aanwezig. Wel een dikke vijfenzeventig groen-gelen.

De toon wordt gezet

Huizen zet meteen de toon en zoekt de aanval. Nog voor er een minuut verstreken is jaagt Joshua Lo-Asioe de bal al hard over na een soepel lopende aanval. Het is een schot voor de boeg bij Montfoort: Huizen wil hier zaken doen!
Drie minuten later is het opnieuw Lo-Asioe die doelman Stephan Adrichem tot een fraaie safe dwingt als Josh’ pegel na opnieuw een fraaie aanval in de uiterste bovenhoek dreigt te spatten.
Montfoort zet echter ook een toon: die van de onverzettelijkheid. Als je denkt voetballend niet tegen je tegenstander opgewassen te zijn, dan zoek je het in het ontregelen van diens aanvallen met fysiek spel. En zulks geschiedde. Zo ongeveer om de twintig, dertig seconden legt arbiter Bayram Cakir het spel stil om een overtreding te bestraffen. Als spelers de grens op gaan zoeken, dan is het de taak van de arbitrage om die grens een keer te trekken voor het uit de hand loopt. En die grens trek je niet door een niet aflatende reeks al dan niet lichte overtredingen opeen te laten stapelen zonder dat er geel signaal wordt afgegeven. Als de arbitrage geen grens trekt, dan is er geen grens…
Weer ontspringt Frank van den Bosch de dans en zet met Theo Visser een volgende aanval op. Van den Bosch gaat in volle sprint richting penaltystip, maar de voorzet van Visser wordt in de hoek van het strafschopgebied knap geblokt door Don Mimpen. Huizen is dreigend en dominant, Montfoort beperkt zich tot tegenhouden en proberen te ontregelen.
Een van de vele vrije trappen die arbiter Cakir uitdeelde wordt genomen door Theo Visser. De krul is fraai en passeert de muur waarna de bal echter recht in handen van doelman Adrichem belandt. De doelman heeft echter meer moeite met een van de goal afdraaiende voorzet van de uitblinkende Kogeldans. Ver uit zijn goal laat hij de bal uit zijn handen vallen. Helaas geen witte kous in de buurt om het foutje af te straffen en de Montfoorter defensie kan de bal dan ook simpel ruimen.
Inmiddels zijn we een dik kwartier bezig en dan volgt er een lelijke overtreding op Hidde van der Veldt. Hij wordt even zin– als gewetenloos onderuit geschopt op het middenveld en er volgt een opstootje waar iedere rechtgeaarde scheidsrechter toch even wat geel uitgedeeld zou hebben. Zo niet arbiter Cakir die alles met de mantel der liefde wenste te bedekken. Ook dit was dus blijkbaar ‘toegestaan’. De toon is gezet…

Zeperd

De vrije trap die het gevolg van de smerige overtreding is wordt wat zinloos in het niemandsland tussen verdediging en keeper gelanceerd en we gaan verder waar we gebleven zijn. Geen goal, geen geel, geen doden en gewonden.
Dan een uitval van Montfoort over hun linkerflank. De bal komt voor en belandt via via op het hoofd van Bart Roelofs die bij de tweede paal maar binnen hoeft te knikken. Een afschuwelijke dekkingsfout bij zo ongeveer de eerste keer dat Montfoort zich serieus in de buurt van Jaime Hensen wist te begeven… Maar dus wel ‘gewoon’ 1 – 0 op het scorebord…
Lang zal Montfoort niet van die voorsprong kunnen genieten, want vier minuten later pakt Don Mimpen Theo Visser vast, even buiten de zestien. Visser gaat zelf achter de bal en krult hem goed in de doelmond. De Montfoorter doelman lost opnieuw en de bal valt in een kluwen van spelers bij de tweede paal. En waar zaterdag een soortgelijke kans nog onbenut werd gelaten is het nu gelijk als Jeroen Lamme er zijn maatje 46 tegenaan zet: 1 – 1!
Een minuut of acht later stuift Hidde van der Veldt evenwijdig aan de achterlijn het strafschopgebied binnen. Don Mimpen gokt dan dat hij er ongestraft mee weg komt en trapt Van der Veldt op de hakken. Onze rappe vleugelspeler gaat neer en wonder boven wonder: arbiter Cakir wijst inderdaad naar de stip!
Inmiddels is het Montfoorter publiek ook opgezweept door het fysieke spel van hun team en de zojuist verworven voorsprong en luidkeels vliegen de verwensingen over de tribune. Arbiter Cakir kan nu aan beide zijden geen goed meer doen… Theo Visser mag vanaf elf meter aanleggen en dan slaat de bal als een granaat achter de volstrekt kansloze doelman Adrichem in de uiterste hoek. De schroeiplekken staan nog in het net, maar dus wel de voorsprong die Huizen op basis van het spelbeeld verdiende.

Rust

Nadat Frank van den Bosch nog met een schuiver doelman Adrichem had trachten te verschalken gaan we dan met die 1 – 2 voorsprong de rust in. Huizen voetbalt dominant en waar het niet grof geattaqueerd wordt, speelt het gewoon ronduit goed! Het loopt dus echter wel weer eerst averij op en ik denk even terug aan mijn inleiding waarin ik deze fase van de competitie met een hordenloop vergelijk.
Montfoort schuwt het fysiek niet om het netjes uit te drukken en ik heb ernstig mijn twijfels of deze arbiter – ongetwijfeld een uiterst aimabele man in het dagelijks leven – hier tegen opgewassen is. Fysiek oogt hij ook niet helemaal ‘in vorm’ en volgt het spel vaak van fikse afstand als hij zijn veters niet ergens op het veld zit vast te maken. Ik maak me ondanks de voorsprong en het vertoonde spel ook ernstig zorgen voor de tweede helft. Je voelt gewoon dat hier de laatste overtreding nog niet gemaakt is. Een keer of wat geel zou deze eerste helft zeker niet ‘vreemd’ geweest zijn…

Ongewijzigd

Beide ploegen hervatten de wedstrijd ongewijzigd na de rust. Wat ook ongewijzigd is, is de aanpak van arbiter Cakir en de spelopvatting van Montfoort. Wat volgt is dan ook een uitermate rommelige fase met veel overtredingen en uitballen. Die bekende objectieve toeschouwer zou hier hoofdschuddend sportpark Hofland verlaten hebben. Huizen probeert wel onder die veelvuldige overtredingen uit te spelen door de bal snel en met één keer raken rond te spelen. Maar ook dat levert aanvankelijk geen kansen op voor onze witte leeuwen.
Dan ineens is daar Joshua Lo-Asioe die met een fraaie kopbal de bal op de paal jaagt. Doelman Adrichem doet nog een uiterste poging, maar is dan geslagen als Felitciano Zschusschen opduikt en de bal keurig langs de doelman binnen jaagt: 1 – 3 en daarmee lijkt het pleit beslecht. Zal Montfoort nu instorten?
Nou nee, dus…
Een vrije trap wordt ingebracht en wat er precies gebeurde kon ik zo snel niet doorgronden, maar ineens staan er twee Montfoorters volledig ongedekt en vrij op een meter of drie recht voor het doel van Jaime Hensen. Alle tijd om een hoek uit te kiezen en dat doet Bart Roelofs dan ook koeltjes. Hensen valt voor de vorm nog uit in de hoop dat Roelofs tegen hem aan zal schieten, maar deze kans is werkelijk niet te missen voor de Montfoorter spits en de 2 – 3 floept op het scorebord…
En in plaats van verder uit te lopen laat Huizen dus ten tweeden male de thuisploeg in de wedstrijd komen en daarmee hopen op een stuntje.
De Montfoorters zetten dan nog een tandje bij en met deze vriendelijke fluiterd levert dat wat onverkwikkelijke taferelen op.
Arnold Klein grijpt dan in en brengt Dubbeldam voor Zschusschen en Vos voor Van der Veldt.
De Montfoorters brengen Emrie bakker voor Robin Stokman. Het verandert echter helemaal niets aan het spelbeeld.
Weer een grove tackle van achteren en weer houdt de leidsman het geel op zak. Inmiddels zijn er twijfels ontstaan of de goede man zijn kaarten mogelijk ‘vergeten’ is. Vol ongeloof zien we de ene na de andere forse overtreding met louter een fluitsignaal bestraft worden.

Veldslag

En meer en meer krijgt de wedstrijd het karakter van een veldslag. Huizen probeert tussendoor nog wel wat te voetballen, maar de testosteron krijgt meer en meer de overhand als de spelers het fysieke spel met gelijke munt trachten terug te betalen.
Nog wel een prachtige uitval via de snelle Dubbeldam (toch jammer dat deze fijne speler ons gaat verlaten…). De voorzet lijkt goed, maar komt niet voor de voeten van de weer veel arbeid leverende Joshua Lo-Asioe maar op diens hakken en de kans gaat helaas verloren om de marge weer op twee te brengen.
Ook Christiaan Perrier komt voor Timo Bakker en Montfoort wil deze slotfase koste wat het kost de gelijkmaker erin pompen. Een vrije trap van Nicolaï Verbiest vanaf een meter of tweeëntwintig wordt hard ingeschoten en vliegt langs de muur. Gelukkig is Jaime Hensen op zijn post en verwerkt de lastige bal zonder ogenschijnlijke problemen. Ook een volgende vrije schop van Verbiest wordt door onze doelman uit de doelmond gebokst. Montfoort dringt aan en knokt zich fanatiek richting gelijkmaker. Maar Huizen recht de rug en bikkelt dat het een lieve lust is. Het fanatieke publiek geeft ze een steuntje in de rug en de sportieve normen en waarden gaan de rest van de wedstrijd even de ijskast in. Weer een gruwelijke overtreding op Joshua Lo-Asioe, deze keer door ex-Huizer Verbiest en weer volgen er scenes op het veld waarin Rico Verhoeven niet zou hebben misstaan. Geel? Welnee! Arbiter Cakir kijkt minzaam vanaf een afstandje toe en deelt een vrije trap uit voor een eerder gemaakte overtreding. Het lijkt wel een sociaal experiment: wat gebeurt er als je mensen elkaar ongestraft in elkaar laat trappen?
Ik betrap me erop dat ik niet meer in staat ben nog spelmomenten bij te houden, het is een aaneenschakeling van incidenten en vechtvoetbal geworden. Zo onverkwikkelijk dat het voetbal er door ondersneeuwt!
Allemaal de schuld Montfoort? Nee, zeker in deze fase niet! Ook Huizen zag zich deze fase genoodzaakt grenzen te overschrijden. Niet goed te praten, maar zeker een logisch gevolg van de volstrekt falende arbitrage die deze wedstrijd volkomen liet ontsporen. De agressie sloeg ook over op de tribune. Gaat je vrouw een keer met je mee naar voetbal, wordt het zo’n wanvertoning! Ik was blij dat ze veilig in de kantine achter haar e-readertje zat…
Trainer <> gooit er dan een driedubbele wissel tegenaan. Verbiest, Jasper van de Haselkamp en Mike Sluijter verlaten het veld en Daan van de Poll, Zakaria el Bennay en Sven de Heij mogen het restant gebruiken om die gelijkmaker erin te drukken. Het is nu écht pompen of verzuipen voor Huizen.
Joshua is bij de aanslag van Verbiest té geblesseerd geraakt om verder te gaan en moet zich kort voor tijd laten vervangen door Tristen Kroeze. Een fraaie uitval en ondanks dat er overduidelijk geen sprake van buitenspel was, gaat toch de vlag omhoog tot woede van de Huizer aanhang. Onvergeeflijk: er wordt het een en ander aan bier richting vlaggenist Kees de Kuyper gesmeten. Maar dan volgt er een scene waarbij Shakespeare zijn vingers zou hebben afgelikt: de man ‘strompelt’ het veld in en gaat neer alsof men hem met een bowlingbal geraakt zou hebben. Het is ronduit lachwekkend! 100% Verwerpelijk en ongelofelijk fout van onze eigen aanhang dat men dat modieuze supportersgeweld van dit moment over is gaan nemen door met rotzooi op het veld te gaan gooien, maar deze stervende zwaan was zó over de top…
Arbiter Cakir laat veel langer doorspelen dan deze wedstrijd verdiende, maar dan klinkt dan toch het enige correcte beslissing van de arme man over het veld en kan een gehavend Huizen met drie punten op weg naar huis.
Heethoofden van beide zijden zorgen dan nog voor een agressief sfeertje bij de uitgang van het veld en pas bij de kleedkamers keert de rust enigszins weer en herkennen we de weldenkende mens weer in spelers en begeleiding. Gauw vergeten, een walgelijke smet op het blazoen van koning voetbal…

Actiemoment -- Foto: Marnix Schmidt

Arnold Klein

Klein heeft even nodig om zijn flipover op orde te maken, maar ik verdenk hem ervan dat hij eerst even de adrenaline die door zijn aderen gutste wat onder controle trachtte te krijgen. Verstandig: dan doe je geen uitspraken waar je later spijt van krijgt.
“Wat een klote wedstrijd!” open ik. Ik heb immers geen flipover waar ik me even achter kan verschuilen.
“Tja, dit is wel wat we konden verwachten,” klinkt het dan berustend. “Ook al vóór deze wedstrijd over het feit dat we twee weken geleden niet tegen ze konden voetballen, zo’n trainer die heel zielig een opstellingenlijstje op Twitter gooit en het heeft over ‘pootje lichten’. Dan weet je dat je een hete avond gaat krijgen als je het hier dan niet meteen afstraft.
Ook voor de arbitrage waren we op voorhand al wat bevreesd. We hadden het er intern al over dat deze man incapabel was voor deze wedstrijd. Voeg daarbij een grensrechter die als twaalfde man denkt te moeten optreden, het is gewoon schandalig. Dan kan je je ploeg alleen maar verwijten dat ze na de1 – 3 niet meteen door zijn gestoten naar de 1 – 4. Tot aan de zeventigste minuut speelden we eigenlijk een hele goede partij en kwam Montfoort in het hele verhaal voetballend eigenlijk niet voor. Door onoplettendheid bij ons achterin krijgen we dan die tweede van hen tegen. Daar word ik wel een beetje ‘moe’ van! Die eerste goal valt onnodig bij de tweede paal en die tweede komt met een kluts terug en dan staan we gewoon niet goed. Daardoor helpen we Montfoort weer in het zadel en laten we ze inleven en  hopen op een stuntje. En als je het dus zelf niet afstraft, dan weet je dat je een hectische twintig minuten kunt verwachten.
Als die scheidsrechter in de beginfase van de wedstrijd met een of twee gele kaarten een grens had getrokken, dan had het niet zo uit de hand gelopen. Hij zei op een gegeven moment tegen me dat hij geen rood kon trekken omdat ze dan met tien man kwamen te staan… Tja… Dan houdt alles op, he?
Die laatste twintig minuten had dan ook helemaal niks meer met voetbal te maken.
Aan de andere kant ben ik wel heel tevreden hoe mijn ploeg de mouwen heeft opgestroopt en zich niet heeft laten aftroeven door dit fysieke spel. Het mooiste is dan dat je hier met een 2 – 3 overwinning hier vandaan gaat.”
“Waar ik me inmiddels toch wel zorgen over maak, is het gemak waarmee we toch iedere keer weer averij oplopen…”
“De 1 – 0 heeft te maken met hoe we ‘staan’. We stonden ‘gesloten’ naar de bal toe en niet ‘open’. Daar moet ik echt meer op gaan hameren bij de mannen. Bij die tweede valt die bal uit de kluts zo voor de voeten van die Montfoorters. Als je staat zoals we staan, dan betekent dat niet dat je niet mee moet lopen. Als die bal over je heen gaat, dan moet je mee. Dat zijn wel twee kernpunten waar we donderdag sowieso op gaan trainen want dat kost je vandaag heel veel onnodige moeite terwijl je je tegenstander vandaag gewoon overklaste.
Ja, wij hebben ook de mouwen opgestroopt en hadden ook wel een kaartje of drie vier moeten incasseren. Maar dat krijg je als de scheidsrechter niet optreedt. Als er was gefloten zoals het had gehoord, dan hadden zeker vier spelers het eindsignaal niet gehaald!
Na de winterstop hebben we een aantal lastige wedstrijden gehad: Woudenberg uit, Roda ’46 thuis, LRC thuis en Montfoort uit is ook zeker geen makkelijke wedstrijd. Toch pakten we de volle winst uit die vier wedstrijden. Niet alleen hebben we gewonnen, maar we zijn ook dominant geweest en hebben gewoon goed gevoetbald en bij vlagen ook wel wat minder goed gevoetbald, maar wel laten zien dat we ook de strijd niet schuwen. Als je je tegenstander ‘in leven’ laat, dan krijg je het toch lastig. Dat zie je ook in de eredivisie bij Ajax en zo. Wij zullen daar dan ook nauwkeuriger mee om moeten gaan en de tegenstander eerder op de rug moeten leggen. Vandaag had dat ook zeker gekund: de eerste helft schiet Joshua een fantastische bal binnen die die keeper er weergaloos uithaalt. Daarmee had je ook met het zelfde gemak gewoon met 0 – 1 voor kunnen komen voor rust. Maar die mazzel moet je dan wel mee hebben.
Na de 1 – 3 hadden we door moeten pakken en daar wil ik de hand ook wel voor in eigen boezem steken. Misschien hadden we toen wat meer achteruit moeten gaan voetballen. Dan gaan zij echter aan het ‘pompen’ en je ziet hoe chaotisch het voetbal dan gaat worden en loop je continue achter de feiten aan. Daarom heb ik daar ook niet voor gekozen. Daar hebben wij voor mijn gevoel de ploeg ook niet naar…”

Dennis Lamme

Vorige week nog man-of-the-match en vandaag ook weer sterk op dat Huizer middenveld. Ook Dennis dus even fris gedoucht op het bankje tussen de kleedkamers om even van gedachten te wisselen.
“Zeg dat wel!” beaamt hij als ik de wedstrijd oneerbiedig ‘vaginaal’ noem. “We begonnen wel aardig, speelden gewoon lekker ons eigen spelletje, maar daarna zakte het gewoon weg. Ik durf niet precies te zeggen waarom we die tegentreffer zo snel al weer kregen, misschien staan we niet helemaal goed in de restverdediging en dat is dan cruciaal op dat moment. Ik ben wel trots op het team dat het ons dan wel weer lukt om gewoon terug te komen en de voorsprong te pakken. Vier jaar terug zou dat niet gebeurd zijn. Toen hadden we daar zoveel moeite mee en nu herpakken we ons gewoon weer…”
“Maar nu hebben we ene Dennis Lamme op dat middenveld lopen. En die is behoorlijk gegroeid! Die is behoorlijk sterk geworden. Het lijkt wel of ie langer is geworden!” Onze toch al rossige middenvelder kleurt per compliment roder en grinnikt bescheiden.
“Nee, dat denk ik niet dat ik langer ben geworden, ik denk eerder gekrompen… Maar dank je wel! Ik denk dat dat komt omdat ik – helaas door de blessure van Sebastian van Kammen – vaker speel. Als je vaker speelt, dan krijg je vanzelf meer zelfvertrouwen, ook in duels. Als je steeds met een invalbeurt moet komen, dan moet je toch elke keer weer even wennen aan het spel en aan het team hoe dat draait. Joshua Lo-Asioe en ik zijn nu gewoon lekker op elkaar ingespeeld. Ik weet wat hij kan en hij weet wat ik doe qua middenveld en restverdediging. Daardoor kan Josh mee naar voren en kan Theo Visser lekker zijn goaltjes maken en dat speelt gewoon heel fijn.”
“Ik zie je soms passes over dertig, veertig meter versturen, precies op de stropdas!”
“Mwoah, ik had altijd al een goede pass volgens mij, maar misschien dat het nu meer opvalt…”
“Vorige week was je Man-Of-The-Match…”
“Dat verbaasde me inderdaad wel! Ik had verwacht dat Theo met twee goals en een assist die titel zou krijgen. Maar ik zie het wel als een beloning voor m’n goede spel van de laatste weken, want het gaat zoals gezegd heel lekker… Ik was er dan ook heel erg blij mee. En nu gewoon op die voet doorgaan!
Ik speel al vanaf de D’tjes bij Huizen. Toen ik in de eerste selectie werd opgenomen haalden ze ook mijn broer erbij en dat is heel erg leuk om samen te kunnen voetballen.”
“Je hebt bijgetekend, met Sebastian van Kammen toch nog steeds als geduchte concurrent. Hoe kijk je daar tegenaan?”
“Ik heb het eigenlijk altijd zo gezien dat hij een hele goede voetballer is, dat hij altijd gewoon een zes of een zeven haalt, ook in mindere wedstrijden. Het is gewoon een hele slimme voetballer. Begin van dit seizoen liep het heel lekker, dan weet je als concurrent dat hij Sebas er niet uit zal gaan halen, dus dat Sebas bleef staan dat begreep ik ook wel. Volgend jaar zullen er ook weer nieuwe jongens bij komen en daar zal ik ook de concurrentie mee aan moeten gaan. Ook van Sebas vind ik het fijner als hij fit is dan als hij niet fit is. Want een fitte Sebas maakt ook mij beter! Zonder Sebas bestaat het gevaar dat je toch wat makkelijker gaat voetballen.”
“JA? Zit dat in je?”
“Ik geef altijd wel alles, dat is het niet. Maar een Sebas die voor of achter je zit geeft natuurlijk wel een extra stimulans! Ook om op trainingen en wedstrijden te zien hoe hij voetbalt. Daar kan ik nog veel van leren, hij is gewoon van een ander niveau dan mij…”
“Je bent weliswaar een verdedigende middenvelder, maar wel in een team dat op titelkoers ligt. Hoeveel goals heb je eigenlijk gescoord dit seizoen…” vraag ik wat plagerig omdat ik het antwoord eigenlijk wel weet…
“Grinnik… nul…” grijnst hij schuldbewust. “Mijn rol is dat niet helemaal, als Josh of Theo scoren dan vind ik het eigenlijk ook helemaal goed, maar ik denk inderdaad ook wel eens dat ik die goal ook wel eens zou willen maken. Dat is gewoon zo, maar ik blijf gewoon eerst mijn ‘ding’ doen, tegenhouden en passes versturen. Een goal maken is dan wel mijn laatste zorg, zeg maar…”

Apenstaartjes kijk op de zaak

Een wedstrijd om gauw te vergeten. De fabuleuze strafschop van Theo Visser is het enige positieve dat me van deze gruwelijke veldslag bij zal blijven.
Het klinkt misschien vreemd, maar ik heb waardering en bewondering voor arbiter Cakir. De goede man oogde namelijk niet alsof hij vandaag alleen maar een off-day had. Ik vrees dat de goede man altijd zo fluit en dan kan het niet anders dan dat hij iedere wedstrijd hoon en kritiek over zich heen krijgt. Als je dan toch elke keer weer de rug weet te rechten en vol goede moed je sporttasje weer inpakt voor de volgende wedstrijd, dan kan ik daar eigenlijk alleen maar bewondering voor hebben. De man moet een ongelofelijke liefhebber zijn. Ik hoop alleen wel dat hij er voor de volgende wedstrijd aan denkt zijn kaarten in die sporttas te gooien, want zonder is hij een garantie voor een volgende veldslag.
Daarbij vraag ik me af of de arme man conditioneel nog wel de eerste klasse aan kan. Te vaak was zijn afstand tot het strijdtoneel gewoonweg veel en veel te groot. Een paar schoenen met klittenband lijkt vervolgens ook geen overbodige luxe.
Maar genoeg over deze weinig te benijden arbitrale dwaling. Huizen rechtte de rug nadat het zich tot twee maal aan toe in de eigen voet geschoten leek te hebben. Weer twee goals tegen waarbij ik met verbijstering toekeek op het gemak waarmee de tegenstander de goals in de schoot geworpen kreeg. Daar is écht nog een hele kwak werk aan de winkel voor de technische staf, want dit is wachten op de keer dat het écht fout gaat en puntverlies met spijt als haren op het hoofd geïncasseerd moet worden.
De koppositie is weer herpakt, ook deze horde is dus weer genomen. Een fikse horde! Misschien wel een wat hogere horde dan de meeste hordes die we dus al genomen hebben. De hordes zullen echter gaandeweg nóg hoger worden, de lange adem daarmee noodzakelijker.
Zaterdag wacht GRC ’14. Ook weer geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Kijken of onze M*A*S*H afdeling de mannen weer weet op te lappen voor opnieuw een lastige horde.
Het verheugde mij toch weer een brede schare toeschouwers daar in Montfoort aan te treffen. Ik hoop dat u daar in het illustere Giessen opnieuw een vervolg aan zult geven. Alle beetjes helpen Huizen die horde dan weer over!

Op- en aanmerkingen, aanvullingen en correcties als altijd van harte welkom via: 

ron apenstaartje rtpsoftware punt NL