Zomeravondvoetbal: SDVB- Huizen 5-4

Sterk Door Vriendschap Barneveld

Het is al enige tijd geleden dat ik voor het laatst bij de Barnevelders op bezoek was geweest. Ruim op tijd deze keer arriveer ik gelijk met hoofdtrainer Arnold Klein op de parkeerplaats van sportpark Norschoten. Ook bij de Barnevelders heeft de tijd niet stilgestaan en de oude wat gedateerde accommodatie heeft plaats gemaakt voor een schitterende kantine.
Het zal vandaag ook een weerzien worden met twee voormalige Huizen-spelers: Rob Knul en Zakaria el Biyar. Eerstgenoemde kende bij Huizen een korte maar turbulente carrière die vooral gekenmerkt werd door veel blessureleed. De wedstrijden die hij wél voor ons in het veld kwam verraadden al de klasbak die hij is. Wellicht mede door dat blessureleed werd de heimwee naar zijn oude club sterker en toen hij kans zag nog een jaartje met zijn broer samen te spelen, kon Rob de verleiding niet weerstaan en keerde terug naar het oude nest. Helaas voor hem wilde de ironie dat de Corona toesloeg en zijn broer naar Kampen verhuisde waar hij ook ging spelen. Van de gedroomde hereniging kwam dus in de praktijk eigenlijk niets terecht.
Zakaria tooide zich langer in het geel-groen. Helaas kwam ook daar een einde aan toen club en speler ’er niet uit kwamen’. Ik bewaar nog altijd fijne herinneringen aan die kleine dribbelaar met die pretoogjes.
Het is pas de tweede oefenwedstrijd voor de Barnevelders en elftalleider Evert Brals heeft me niet alleen van tevoren al van een keurige lijst met namen en rugnummers voorzien, maar weet me ook te vertellen dat SDVB de wedstrijd qua wissels in drie periodes van een half uur gaan hakken om alle mannen aan speeltijd te laten komen.
Overigens is die tweede wedstrijd wel wat bedrieglijk, want de voorbereiding is al veel langer aan de gang – zij het met enkele onderbrekingen.
Ook SDVB vertoeft in de eerste klasse en dat geeft toch wel een redelijk beeld van de krachtsverhoudingen weer. Alleen tegen de Katwijk-combinatie kwam Huizen daarbij tot een ‘resultaat’ en voor de rest moesten we het stellen met de complimenten van het publiek. Nu kunnen we ons dan eens meten met vergelijkbaar opponent. Op weg naar de kantine relativeert Arnold Klein mijn opvatting in deze enigszins met “Ik wil ook de mensen van Onder23 die meegaan nu weer eens negentig minuten laten maken…”

Afgrijzen

En dan moet ik met afgrijzen constateren dat het maar goed ook is dat we die vergelijking nog niet kunnen maken, want ik zal naar de absoluut allerslechtste eerste helft van Huizen sinds jaren gaan zitten kijken… De Huizers spelen als magneten die je met de gelijke polen tegen elkaar probeert te duwen: in mijn frustratie wil ik eigenlijk schrijven dat ‘er geen bal van groen-geel naar groen-geel ging’, maar dat is dus niet waar: anders kom je niet op 3-3. Maar misverstanden, wegspringende ballen, persoonlijke duels die simpel verloren gingen, we werden aardig zoek gespeeld door de gretig opererende thuisclub onder aanvoering (letterlijk) van een gedreven spelende Rob Knul bij die op het oog weinig hinder ondervond van zijn versleten knie.
De man in de omroepcabine vergeet helaas de klok op tijd te starten, dus de minuten laten zich slechts bij benadering weergeven, maar na een minuut of twee moet doelman Rik van Nuenen zich al naar de hoek strekken als de eerste corner goed naar de grond wordt ingekopt bij de tweede paal. Met moeite weet hij een al te vroege treffer daarmee te voorkomen.
De snelle Ricardo Mengerink stuift er dan via onze rechterflank vandoor, maar moet zijn meerdere qua snelheid erkennen in Tim Boterenbrood die hem vervolgens simpel van de bal afloopt. SDVB speelt als een kind in de snoepwinkel: alsof het koeien waren die voor het eerst de wei weer in mochten na een lange winter op stal. Het dartelde en joeg dat het een lieve lust was en Huizen ploeterde, kreunde en wist gewoon niet wat het overkwam.
Na een minuut of negen neemt Roy Bronkhorst de bal na een scrimmage de bal van een meter of twintig op de pantoffel en door een woud van benen en via de binnenkant van de paal is Van Nuenen dan voor de eerste keer volslagen kansloos: 1-0… Er staan Huizers op het veld die de bal nog niet van dichtbij hebben gezien…
Drie minuten later Ivar van Beek stuurt Jeffrey van Deuveren de hoek in. De voorzet is strak en scherp en van dichtbij maakt Rob Knul de 2-0. Weer een bal waar die weinig benijdenswaardige Van Nuenen he-le-maal niets aan kon doen…

Dramatisch

En die gifbeker moest helemaal leeg blijkbaar, want SDVB ruikt ‘bloed’. Mengerink krult de bal uit een vrije schop goed voor de goal. Weer een scrimmage waarbij het voor Huizen alle hens aan dek is. Het eindigt in een lobje van Van Deuveren dat maar net naast valt.
En Huizen moddert maar voort. Het is coach Klein niet ontgaan en ik hoor duidelijk de frustratie en ingehouden woede in zijn coaching terug. Als er toch zo weinig van je harde werken overblijft, dan ben je toch geneigd om de handdoek te gooien?
Timo Vos weet dan echter een keer aan deze malaise te ontsnappen en gaat er als een hazewind vandoor. Zijn inzet gaat helaas rakelings voorlangs.
Het zal in de twintigste minuut geweest zijn als Rob Knul het weer op zijn heupen krijgt. Tijdens een omsingeling van het Huizer doelgebied weet hij bij een simpele uitval door het centrum de bal in de uiterste hoek te prikken: 3-0! Wat moet die arme Van Nuenen zich moedeloos gevoeld hebben, want ook deze bal was absoluut onhoudbaar…

Snelheid als wapen

Dat snelheid een wapen is bewijst Freek de Oude als hij op volle snelheid richting SDVB-doelman Ruben van de Streek doorbreekt. Oog in oog met de Barnevelder goalie is hij koel en laat zien dat je ook heel efficiënt met kansen om kunt springen. Genadeloos legt hij de 3-1 binnen.
Vier minuten later is De jonge spits er weer als een speer vandoor en is de voorzet op Timo Vos dermate dreigend dat een SDVB verdediger hem van dichtbij in eigen doel werkt: 3-2. En ineens ziet de wereld er weer wat zonniger uit voor Huizen.
Zakaria el Biyar probeert echter wel wat wolkjes voor dat Huizer zonnetje te schuiven als hij eerst een vrije schop over de goal van Rik van Nuenen jaagt en kort daarop een voorzet geeft waaruit hij Van Nuenen laat beproeven door Ivar van Beek. Deze keer komt onze jonge doelman als overwinnaar uit de strijd en houdt Huizen zo ‘in de wedstrijd’.
En dan gebeurt het mirakel dan toch. Zonder écht goed te spelen weet Huizen op gelijke hoogte te komen. Wéér die snelheid en behendigheid van Timo Vos die het Barnevelder strafschopgebied binnen dartelt. De ingreep is stevig en onverbiddelijk wijst de arbiter van dienst naar de stip. Weer is het Theo Visser die zich met deze klus belast en wéér laat hij de doelman geen enkele kans: 3-3.
En zo heeft Huizen dus binnen een kwartier toch maar weer de zaken rechtgebreid. Zonder overigens nog steeds écht lekker te voetballen. Het waren puur de individuele opvliegers van onze spitsen die een einde leken te maken aan het gebrek aan efficiëntie dat ons aanvalsspel voorheen zo kenmerkte. De drie goals moesten dus veel voetballeed verbloemen.
SDVB komt dan ook nog een paar keer dichtbij een treffer als Knul uit een moeilijke hoek de vuisten van Van Nuenen teistert en even later in kansrijke positie oog in oog met diezelfde Van Nuenen recht op onze doelman vuurt. Ook een diagonaal schot van Knul spat voor onze goal langs en je vraagt je af hoeveel oogjes een naald kan hebben.
Die oogjes zijn blijkbaar op als Rico Kuijt kort voor rust een voorzet in één keer volleert en Van Nuenen opnieuw kansloos laat: 4-3 en dat is toch wel even een dompertje op de feestvreugde.

Rust

Van Nuenen moet zich dan op slag van rust nogmaals onderscheiden als Zakaria el Biyar fraai Lesley de Vette lanceert die onze doelman tot een knappe redding dwingt en ons zo de rust met een miniem verschil in laat gaan.
Een knotsgekke 4-3 derhalve. Huizen werd deze eerste helft volkomen overlopen, rechtte de rug en wist zonder écht goed te spelen de zaken toch weer redelijk recht te zetten. De vierde treffer van de Barnevelders was een domper, maar gezien het spelbeeld was het wel een terechte voorsprong waarmee ze de kleedkamers opzochten.
Waar Huizen voorheen nogal slordig met de kansen omsprong, geven ze nu SDVB een lesje in effectiviteit. Wat me echter wel zorgen baart is het belabberde veldspel dat Huizen deze eerste helft aan de dag legde en wat de basis was voor die blamerende 3-0 achterstand. Je mag best een collectieve off-day hebben, maar dan nog mag je het never nooit zó laten ontsporen dat je tegen een in principe onoverbrugbare achterstand aan loopt te kijken na twintig minuten. Was dit een competitiewedstrijd geweest met een tegenstander op volle oorlogssterkte, dan was het leed niet te overzien geweest. Natuurlijk: het blijft allemaal oefenen, maar ook in die wedstrijden moet je toch in staat zijn de schade te beperken en je niet van de mat te laten spelen.
Na rust zullen er ongetwijfeld weer een hele zwik wissels in komen en terwijl de opmerkingen doorspekt met leedvermaak (‘Kan je het allemaal wel een beetje bijbenen? Heb je wel een telraam bij je? Moet ik nog een nieuw schrijfblokje voor je halen?’) me om de oren vliegen maak ik me met bezorgd gemoed op voor de tweede helft…

Ommekeer

De duisternis heeft sportpark Norschoten inmiddels in een ijzeren greep en de wedstrijdverlichting schittert me tegemoet. Het maakt het lastig tegen die laspitten in nog goed de spelers aan de andere kant van het veld te onderscheiden. Dus mocht ik er naast zitten met een naam of een nummer, maakt u vooral gebruik van de mogelijkheid om te reageren!
Aanvankelijk lijkt er weinig in het spelbeeld te veranderen als Edwin Aben met zichtbaar gemak door onze defensie slalomt. De voorzet is echter een prooi voor Jaime Hensen die die arme Rik van Nuenen is komen vervangen. Vanwege een blessure, hoor ik achteraf. Ik ben geneigd Rik een van de weinige voldoendes voor die eerste helft te geven, dus de wissel leek me al niet helemaal voor de hand liggend.
Ook Zakaria el Biyar wil wel een duit in het zakje doen tegen zijn oude club en hij lanceert die zelfde Aben. Deze heeft het vizier echter nog niet op scherp en de bal vliegt ruim naast. Het doet Aben vertwijfeld naar het hoofd grijpen, want het was een uitstekende positie om die Hensen eens flink aan de tand te voelen.
Levi Smit heeft minder clementie met onze doelman en met een daverende dreun jaagt hij in de volgende aanvalsgolf alsnog de 5-3 tegen de touwen. Deze keer Hensen volstrekt kansloos latend…
Maar Huizen is niet het lamgeslagen Huizen van de eerste helft. In hoog tempo lijkt het weer in normale doen te geraken en de combinaties beginnen weer over de mat te vloeien als de vloed die het verlaten strand weer in bezit neemt.

Splinter

Op het middenveld zie ik Kane Splinter een heerlijke beweging maken waarmee hij zich gracieus vrijspeelt. Hij trekt mijn aandacht met zijn verzorgde voetbal, zijn gave techniek en soepele balbehandeling. Rustig, ongenaakbaar, soeverein. Het lijkt of de lampen op Norschoten even feller gaan schijnen als hij aan de bal is. Dit is het type speler waar ik een beetje warm van binnen van word, die mijn voetbalhart sneller doen kloppen. Waarom heb ik deze knul eigenlijk nog niet eerder gezien en opgemerkt?
Hij oogt nog een beetje ‘juniorig’ en je kunt je afvragen of hij in competitiewedstijden tegen nietsontziende beulen nog aan dit fraaie voetbal toe zal komen, maar aan de andere kant heeft hij de brille om aan die aanslagen te ontkomen, het inzicht om de bal verder te dirigeren vóór de aanslag ingezet kan worden.
Ik moet oppassen niet te gaan overdrijven, maar dit is een speler die ik wel in de gaten ga proberen te houden. Want één zwaluw maakt nog geen zomer en nieuwe bezems vegen nu eenmaal schoon. Er komen is één, er blijven twee…

Dichterbij

En weer komt Huizen dichterbij als Frank van den Bosch (ook al zo’n groeibriljantje) met een fraaie steekpass Timo Vos wegstuurt. Ook Vos liet vanavond zien de nodige potentie te hebben en oog in oog met Van de Streek legt hij koeltjes de vierde treffer voor Huizen binnen: 5-4 en inmiddels is er geen toeschouwer meer die een weddenschap op de einduitslag zou durven afsluiten…
Twee SDVB-fans voor me vragen zich verbijsterd af of Huizen altijd in dit moordende tempo speelt, want ja: Huizen heeft zichzelf aardig herpakt deze tweede helft. Een schot uit de draai van Frank van den Bosch gaat nog net naast, Joshua Lo-Asioe speelt de op volle snelheid sprintende Splinter aan die weer een gaaf stukje voetbal laat zien, dat echter niet tot een directe kans of doelpunt leidt.
Het is nu écht een wedstrijd geworden en ook SDVB laat zich niet onbetuigd: Zakaria el Biyar vindt Lesley de Vette en zet met hem een lange 1-2 op waarbij Zakaria net te laat komt om de kaats binnen te werken.
Dan gebeurt er iets waar we op de tribune niet helemaal de vinger achter krijgen. De scheidsrechter fluit en stuurt een speler van SDVB van het veld. Ik heb geen overtreding gezien, maar het viel me wel op dat langs de kant en in het veld er wat frustratie was vanwege de arbitrage. Ik vond de man niet beroerd fluiten, al had het in deze fase zeker wel iets ‘warrigs’. Ik vermoed dat de frustratie bij de thuisploeg ook ingegeven werd door de omslag in het spelbeeld en mogelijk dat de speler in kwestie iets heeft gezegd dat beslist niet door de beugel kon. Uiteraard biedt Arnold Klein meteen aan dat er gewoon een wissel in mag komen en na ampel overleg met de arbiter spelen we deze wedstrijd dan toch met elf tegen elf uit.
Gescoord wordt er niet meer, al is Joshua Lo-Asioe er nog dichtbij met een schuiver die rakelings voorlangs vliegt. En zo verliest Huizen opnieuw een oefenduel. Deze keer met minimaal verschil en vooral van zichzelf…

Arnold Klein

“Ik ben me de eerste helft lam geschrokken… Ik dacht: zijn we eigenlijk wel zo goed als we soms denken?” gooi ik Klein maar meteen voor de voeten als hij de kleedkamer uitkomt met een blik die al verraadt dat hij het een en ander aan kritische noten verwacht.
“Nou ja, zij speelden een ander concept dan we de afgelopen weken gewend zijn, een ander systeem en dat vraagt ook weer even een andere opvatting en dat drong op het veld niet echt meteen door. We speelden met een heel jonge ploeg die dit soort omschakelingen nog niet in de benen heeft. Daardoor liepen we continue achter de feiten aan en kwamen we overal te laat. Dan kom je ook niet lekker in je persoonlijke duels en dat zag je heel nadrukkelijk terug in de beginfase. Voeg daarbij een stuk gretigheid bij Barneveld ten opzichte van ons en dan lopen ze zo uit naar 3-0. Daarna pakken we het goed op en draaien we de wedstrijd eigenlijk weer terug. Waar we nu meer het accent op hebben gelegd is op het voor de goal komen, diepte loopacties en daar scoren wij vandaag ook gewoon drie keer uit. Dus wat dat betreft kwam er wel uit waar we voor vandaag op gehamerd hebben.
Aan de andere kant kijken we natuurlijk ook naar het verdedigende accent en dat kwam er de eerste helft een stuk minder uit. Enerzijds train je de hele week op bepaalde aspecten. Als de tegenstander dan heel anders speelt dan je voorbereid hebt met de groep, dan vereist dat een stuk flexibiliteit van de spelers. En sommige spelers waren daar gewoon nog niet aan toe. Dat heeft gewoon te maken met een andere spelopvatting van Barneveld. Daar moeten wij van leren. Wat dat betreft ben ik ook blij dat we deze oefenwedstrijden hebben om van deze fouten te kunnen leren. Dat leer je alleen maar als je ook daadwerkelijk tegen die andere systemen speelt.
Maar goed: laten we voorop stellen dat het eerste kwartier ronduit dramatisch was, maar dat heeft dus te maken met het feit dat je gewoon niet goed op het veld staat…”
“Alles mooi en aardig, maar ook als je niet lekker in de wedstrijd zit, mag je dan met 3-0 achter komen? Mag je het zover latenkomen?”
“Nee, dat mag niet!” klinkt het resoluut. “Maar ik ben wel zo eerlijk om te zeggen dat we dat als ‘groep’ in het veld nog niet zien. Dat zijn de stappen die we als groep nog moeten gaan maken en waar deze ervaring een harde les in was. Dat ze op dat moment meer verwachten van mij langs de kant… En dat wil ik er toch wel uithalen!
Ja, dat leverde inderdaad wat frustratie in mijn coaching, in mijn stemgebruik op. We hebben een stel ervaren spelers in de groep en dan wil het er bij mij niet in dat je je je zo naar de slachtbank laat leiden. Maar als je niet goed staat op het veld kan je nooit je persoonlijke duels winnen om een ommekeer teweeg te brengen. Daar moeten we dan gewoon voor zorgen dat we dat wél voor elkaar gaan krijgen. Dan kijk ik dus in deze fase naar ‘hoe ver is mijn groep?’”
“Dan moet jij je toch ook kapot geschrokken zijn?”
“Ja, want dat hebben we aangegeven: als een tegenstander anders speelt, dan moeten ook wij het weer anders gaan doen. Aan de andere kant pakken ze het  uiteindelijk wel goed op en tonen ze een stukje mentaliteit en veerkracht waarmee ze er voor zorgen dat we weer naar 3-3 kwamen.
De keerzijde van vandaag is dat we nu veel doeltreffender voor de goal waren. We gaven dan wel iets meer weg, maar dat is ook inherent aan het spel dat we nu spelen en waaruit we nu gewoon goede doelpunten scoren. Je zag vandaag twee ploegen die voluit wilden voetballen. Alleen: op het moment dát je ballen dan verovert, moet je wel spelers voorin houden die er dan vervolgens wat mee kunnen beginnen.
Ondanks die complimenten van de toeschouwers vind ik dat er nóg meer beweging inde ploeg moet zitten. Voor de wedstrijd gaf ik je al aan dat het doel van vandaag ook weer was om de spelers die nog wat minder wedstrijdritme hebben lekker aan de 90 minuten speeltijd te helpen. Je zag ook een aantal spelers die met zichzelf worstelden en spelers die er gewoon bijkomen en dan wel weer extra elan konden brengen.”
“Ik heb genoten van Splinter. Waarom heb ik die zo weinig gezien?”
“Omdat ie de eerste wedstrijden op een andere positie is gebruikt, ook om hem verder te ontwikkelen. In Onder23 deed hij het gewoon goed en daardoor kunnen we nu een stapje verder kijken en wat hij eventueel bij ‘ons’ kan betekenen. Ook vandaag deed hij het goed. Er is echter een  aantal spelers dat nog teveel met het voetballen bezig is en te weinig duelkracht op kunnen brengen. Soms zijn ze gewoon te speels in hun spelopvatting en dat kan dodelijk balverlies opleveren…
Attractief voetballen houdt in dat je wellicht meer kansen creëert, maar ook dat je de poort eerder goed gesloten moet zien te houden…
Zaterdag sluiten er wellicht weer twee geblesseerden aan bij de groep. We hebben er nogal wat die een verschil zouden moeten kunnen maken en die nu nog uit voorzorg aan de kant werden gehouden.
Joshua speelde in de laatste lijn omdat ik ook wat spelers op het middenveld aan hun minuten wilde laten komen. Dan zal er toch ook een speler even voor moeten wijken.
Ja, ik slaap gewoon goed vannacht, haha! Kijk, het eerste kwartier daar kan ik best van balen, maar daarna vind ik dat de spelers het gewoon goed opgepakt hebben…”

Timo Vos

“Wat een knotsgekke wedstrijd was dit?” vraag ik onze jeugdige vleugelaanvaller als hij bezweet en wel van het veld stapt.
“Ja, heel apart! Het eerste kwartier staan we gewoon heel slecht en hadden we het lastig met hoe zij voetbalden. We kamen overal te laat en stonden maar zo met 3-0 achter. Wij waren inderdaad ook geschrokken en stonden een beetje te kijken omdat we best wel een goede voorbereiding achter de rug hebben. De trainer gaf in de rust ook aan dat we niet goed stonden en overal te laat waren waardoor we niet goed in de duels konden komen. Het was natuurlijk wel goed dat we na die mentale klap van die 3-0 toch terug wisten te komen naar 3-3 en ook op de dingen die we hebben getraind, dus dat was dan wel weer positief.
Nee, die tweede heb ik niet gemaakt, dat was een eigen doelpunt. Ik stond er wel bij en wou net mijn voet er tegen aanzetten. Maar die verdediger tikte hem net voormijnneus zelf binnen.
In het begin was het wel even lastig om ‘erin’ te komen. Ze stonden hoog met de backs dus het was even zoeken hoe en waar ik moest gaan staan. Door het doorschuiven ging het steeds beter en kwam ik inderdaad steeds meer tot mijn recht en kon goed voor de goal komen en wist dan ook uiteindelijk er nog eentje in te schieten. Dat voelt toch lekker!
Ik heb geen idee waarom het de tweede helft ineens wél begon te lopen. Misschien toch iets anders gaan staan, iets meer felheid kunnen brengen en het besef dat we ons hier niet zomaar van het veld wilden laten spelen. Voor het publiek was het denk ik een heerlijke wedstijd met veel goals en als het ietsje meer mee had gezeten dan hadden we hier best een gelijkspel uit kunnen halen!”

Apenstaartjes kijk op de zaak

Oefenen of niet, speelminuten of niet, wissels of niet, ‘vreemde’ systemen bij de tegenstander of niet, dit was toch slikken. Dat we nog zo dichtbij zijn gekomen verbloemt veel. Dat we ons in no time naar 3-0 lieten spelen is iets dat blijkbaar kan gebeuren, maar een ploeg die met hooggespannen ambities de competitie in wil, kán en mág het never nooit zover laten komen! Nog niet in een partijtje onderling!
Het meest ben ik nog geschrokken van het vertoonde spel. Ondanks de drie goals die we maakten in de eerste helft ben ik nog het meest van de leg door het voetbal dat ik gezien heb, het onderlinge onbegrip, het losse zand waaruit de ploeg leek te bestaan die eerste minuten. Ik heb me werkelijk afgevraagd hoe goed we nu eigenlijk denken te zijn. Dit was hoe je het wendt of keert toch ook maar ‘gewoon’ een eerste klasser en wat voor systeem ze ook speelden: ze stonden ook met dát systeem maar gewoon met z’n elven in het veld en daar mag je gewoon niet zo van van de kook raken dat ze je met twee vingers in de neus naar 3-0 spelen. Terecht voerde Klein aan dat de ploeg erg jong was en dat en aantal ervaren spelers niet op hun normale positie speelde. Dat geeft een onwennigheid waar SDVB dankbaar van profiteerde.
Toch moet dit een wake-up-call voor de mannen zijn. Het is alarmerend dat je SDVB gewoon een kwartier lang demonstratievoetbal kunt laten spelen zonder dat je die bakens weet te verzetten.
Natuurlijk werden die bakens uiteindelijk wel wat verzet met drie knappe treffers, maar lag daar ook niet een beetje nonchalance bij SDVB aan ten grondslag? Een SDVB in jubelstemming dat in gedachten al aan de dubbele cijfers aan het werken was?
Na de gelijke stand werd het toch een échte wedstrijd en herpakte Huizen zich knap. Maar het leed was eigenlijk al geschied. Gebeurt je dit straks in Montfoort, Woudenberg, Breukelen of tegen Zuidvogels, dan ga je dat écht niet meer recht trekken.
Dus ik hoop dat het inderdaad een heftig leermoment voor de mannen is geweest en hoop dat ze zaterdag tegen Roda Boys uit een geheel ander vaatje zullen tappen. Dit soort uitglijers kan je je ook mentaal niet permitteren naar een competitie toe. Dat laat gewoon mentale littekens achter. De 5-1 tegen Capelle was nog uit te leggen. Deze nederlaag voor mijn gevoel echter niet - ondanks de dappere poging van Arnold Klein…
Is het goed, dan is het goed. Is het slecht, dan is het slecht. En dan kan ik hier echt geen juichverhaal ophangen. Ik wil wel geloofwaardig blijven. Ik heb de uitleg van Arnold Klein tot me genomen en het was helaas maar een schrale troost. Als je al zo van de kook raakt doordat sommige tegenstanders wat verder naar voren of naar achteren op het veld staan, dan moet je als team toch even bij jezelf te rade gaan wat je dan fout doet. Want welk systeem er ook gespeeld wordt: bij de aftrap staan er toch gewoon maar elf tegenstanders op die andere helft. En als je serieus ambitie hebt in die eerste klasse, dan mag dat systeem dus nooit zoveel verschil maken als ik vanavond heb moeten aanschouwen. Want aanpassingsvermogen is ook een ‘kwaliteit’ die je als team moet hebben wil je serieus aan iets moois kunnen denken…

Op- en aanmerkingen, aanvullingen en correcties als altijd welkom via: 
Ron apenstaartje rtpsoftware punt nl